غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 گر چه ما را نیست بر روی زمین ویرانه ای خانه ها چون گنج در زیر زمین داریم ما

2 از گریبان گل بی خار اگر سر بر زنیم خار در چشم از نگاه دوربین داریم ما

3 نوخطی پیوسته ما را هست در مد نظر بر جگر دایم خراشی چون نگین داریم ما

4 نیست غیر از نقش پای دشت پیمایان عشق آشنارویی که در روی زمین داریم ما

1 نگردید آتشین رخساره ای فریادرس ما را مگر از شعله آواز درگیرد قفس ما را

2 ز بی دردی به درد ما نپردازند غمخواران همین آیینه می گیرد خبر، گاه از نفس ما را

3 نچیدم از گرفتاری گلی هر چند از خواری ز زخم خار و خس دست حمایت شد قفس ما را

4 اگر چه پنجه ما را، ز نرمی موم می تابد زبان آهنین در ناله باشد چون جرس ما را

1 ندارد بحر و کان سرمایه دست و دل ما را گهر چون ابر می ریزد ز دامن سایل ما را

2 که می آید به سرقت دل ما جز پریشانی؟ که می پرسد به غیر از سیل راه منزل ما را؟

3 به تیغ بی نیازی خون آهوی حرم ریزد سیه چشمی که در پی می دود مرغ دل ما را

4 ندارد مزرع ما حاصلی غیر از تهیدستی توان در چشم موری کرد خرمن حاصل ما را

1 مزن بر سنگ پیش سخت رویان گوهر خود را به هر آیینه تاریک منما جوهر خود را

2 تو ای پروانه عاجز، تلاش قرب آتش کن که من از گرمی پرواز می سوزم پر خود را

3 ازان خورشید بر گرد جهان سرگشته می گردد که بر فتراک صاحب دولتی بندد سر خود را

4 کسی تا چند پنهان چون زره زیر قبا دارد ز بیم تیر باران حسودان جوهر خود را؟

1 ز سیما می شود روشندلان را مهر و کین پیدا که در دل هر چه پوشیده است، گردد از جبین پیدا

2 نسازد پرده شب، گوهر شب تاب را پنهان دل سوزان من باشد ز زلف عنبرین پیدا

3 چنین گر چاک سازد سینه ها را زلف مشکینش نگردد نافه سربسته در صحرای چین پیدا

4 یکی صد شد ز خط، حسن لب یاقوت فام او که گردد در نگین دان بیشتر حسن نگین پیدا

1 ز زلف آه آخر روی جانان می شود پیدا درین ابر سیه آن برق جولان می شود پیدا

2 محبت می کند ظاهر عیار طاقت دلها که ظرف کشتی هر کس ز طوفان می شود پیدا

3 چه رسوایی است با مستوری اسرار محبت را که چندانی که می سازند پنهان، می شود پیدا

4 نسیم آشنارویی که من سرگشته اویم ندانم در کدامین باغ و بستان می شود پیدا

1 سپند از مردم چشم است حسن عالم آرا را که نیل چشم زخم از عنبر ساراست دریا را

2 کند مژگان من هرگاه دست از آستین بیرون شود گرداب بر کف کاسه دریوزه دریا را

3 چه پروا دارد از سنگ ملامت دل چو شد وحشی؟ که کوه قاف نتواند شکستن بال عنقا را

4 مگر آن سرو بالا بر سر من سایه اندازد وگرنه سایه بی دست شاخ و برگ، سودا را

1 گر به ظاهر چون لب پیمانه خاموشیم ما از ته دل چون خم سربسته در جوشیم ما

2 گر در آن محراب ابرو نیست ما را راه حرف از دعاگویان آن صبح بناگوشیم ما

3 از نسیمی می شود بنیاد ما زیر و زبر بحر هستی را حباب خانه بر دوشیم ما

4 رزق ما از شهد چون زنبور غیر از نیش نیست ورنه این میخانه را صهبای سرجوشیم ما

1 مرو چون غافلان ای طالب منزل به خواب اینجا که نعل از ماه نو دارد در آتش آفتاب اینجا

2 به پیچ وتاب کوته می شود این راه بی پایان مکن تا هست فرصت، کوتهی در پیچ و تاب اینجا

3 بهشت و دوزخ باریک بینان نقد می باشد حساب خود نیندازد به فردا، خود حساب اینجا

4 زر کامل عیار از بوته آید سرخ رو بیرون نیندیشد ز آتش هر که گردیده است آب اینجا

1 جان به لب داریم و همچون صبح خندانیم ما دست و تیغ عشق را زخم نمایانیم ما

2 می توان از شمع ما گل چید در صحرای قدس زیر گردون چون چراغ زیر دامانیم ما

3 بر بساط بوریا سیر دو عالم می کنیم با وجود نی سواری برق جولانیم ما

4 حاصل ما نیست غیر از خارخار جستجو گردباد دامن صحرای امکانیم ما