که را می گشت در دل کز زمین از صائب تبریزی غزل 322
1. که را می گشت در دل کز زمین انسان شود پیدا؟
که می گفت از تنور خام این طوفان شود پیدا؟
ز زلف آه آخر روی جانان می از صائب تبریزی غزل 323
1. ز زلف آه آخر روی جانان می شود پیدا
درین ابر سیه آن برق جولان می شود پیدا
در آن زلف سیه دلهای خونین از صائب تبریزی غزل 324
1. در آن زلف سیه دلهای خونین می شود پیدا
درین سنبلستان آهوی مشکین می شود پیدا
هزاران همچو بلبل هر بهاری از صائب تبریزی غزل 325
1. هزاران همچو بلبل هر بهاری می شود پیدا
نواسنجی چو من در روزگاری می شود پیدا
اگر در دل ز سوز عشق داغی از صائب تبریزی غزل 326
1. اگر در دل ز سوز عشق داغی می شود پیدا
به هر جانب که رو آری چراغی می شود پیدا
عتاب و لطف می گردد ز ابروی از صائب تبریزی غزل 327
1. عتاب و لطف می گردد ز ابروی بتان پیدا
که باشد قوت بازوی هر کس از کمان پیدا
به عریانی نگردد از لطافت از صائب تبریزی غزل 328
1. به عریانی نگردد از لطافت آن بدن پیدا
مگر در پیرهن گردد تن آن سیمتن پیدا
ز سیما می شود روشندلان از صائب تبریزی غزل 329
1. ز سیما می شود روشندلان را مهر و کین پیدا
که در دل هر چه پوشیده است، گردد از جبین پیدا
سپند از مردم چشم است حسن از صائب تبریزی غزل 330
1. سپند از مردم چشم است حسن عالم آرا را
که نیل چشم زخم از عنبر ساراست دریا را
ز سرسبزی حیات جاودان بخشد از صائب تبریزی غزل 331
1. ز سرسبزی حیات جاودان بخشد تماشا را
به آب زندگی پرورده اند آن سرو بالا را
به هر نوعی که می خواهد دلت از صائب تبریزی غزل 332
1. به هر نوعی که می خواهد دلت بشکن دل ما را
که از مستان نمی گیرند خون جام و مینا را
چه می آری به گردش هر نفس از صائب تبریزی غزل 333
1. چه می آری به گردش هر نفس آن چشم شهلا را؟
محرک نیست حاجت، گرد سر گردیدن ما را