ز آه سرد پروا نیست عشاق از صائب تبریزی غزل 369
1. ز آه سرد پروا نیست عشاق بلاکش را
کند بر دود صبر آن کس که می افروزد آتش را
بلند آوازه سازد شور عاشق از صائب تبریزی غزل 370
1. بلند آوازه سازد شور عاشق عشق سرکش را
به فریاد آورد مشتی نمک دریای آتش را
ز خط عنبرین زیبد نقاب آن از صائب تبریزی غزل 371
1. ز خط عنبرین زیبد نقاب آن روی دلکش را
به از خاکستر خود نیست مرهم، داغ آتش را
گل اندامی که می دادم به از صائب تبریزی غزل 372
1. گل اندامی که می دادم به خون دیده آبش را
چسان بینم که گیرد دیگری آخر گلابش را؟
ز روی آتشینش حیرتی رو داد از صائب تبریزی غزل 373
1. ز روی آتشینش حیرتی رو داد آتش را
که چندین عقده در کار از سپند افتاد آتش را
به مژگان خارخار از سینه از صائب تبریزی غزل 374
1. به مژگان خارخار از سینه می رویاند آتش را
به یاقوت لب از رخ رنگ می گرداند آتش را
به ساغر احتیاجی نیست حسن از صائب تبریزی غزل 375
1. به ساغر احتیاجی نیست حسن نیم مستش را
که می جوشد می از پیمانه چشم می پرستش را
به عزم صید چین سازد چو زلف از صائب تبریزی غزل 376
1. به عزم صید چین سازد چو زلف صیدبندش را
رم آهو به استقبال می آید کمندش را
چمن پیرا اگر می دید روی از صائب تبریزی غزل 377
1. چمن پیرا اگر می دید روی چون بهارش را
به گلچینان هدر می کرد خون لاله زارش را
ز دست یکدگر شکرلبان گیرند از صائب تبریزی غزل 378
1. ز دست یکدگر شکرلبان گیرند سنگش را
ز شیرینی به حلوا احتیاجی نیست جنگش را
چه خوش باشد در آغوش آورم از صائب تبریزی غزل 379
1. چه خوش باشد در آغوش آورم سرو روانش را
کنم شیرازه اوراق دل، موی میانش را
به زلف عنبرین روبند خوبان از صائب تبریزی غزل 380
1. به زلف عنبرین روبند خوبان جلوه گاهش را
به نوبت پاس می دارند گلها خار راهش را