غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 نمی گردد کف بی مغز مانع سیر دریا را سفیدی جامه احرام باشد دیده ما را

2 چنین کز چشم او گفتار می ریزد، عجب دارم که گردد خواب مهر خامشی آن چشم گویا را

3 دگر وحشی نگاهی می زند پیمانه در خونم که هر مژگان او عمر ابد بخشد تماشا را

4 ردای اهل تقوی بادبان کشتی می شد لب میگون او تا ریخت در پیمانه صهبا را

1 در نظرها گر چه بیکاریم در کاریم ما همچو مرکز پای برجاییم و سیاریم ما

2 آب و گل کی می شود صاحب بصیرت را حجاب؟ همچو چشم دام، زیر خاک بیداریم ما

3 طوطی از گفتار در زنگ قساوت غوطه زد از سیه کاری همان سرگرم گفتاریم ما

4 کام تلخی را ثمر هرگز ز ما شیرین نشد بر زمین چون سرو از بی حاصلی باریم ما

1 اشک پیش مردم فرزانه می ریزیم ما در زمین شور دایم دانه می ریزیم ما

2 از کمین گریه ما ای فلک غافل مشو بی خبر چون سیل در ویرانه می ریزیم ما

3 قطره گوهر می شود چون واصل دریا شود آبروی خویش در میخانه می ریزیم ما

4 بر سر آب روان زندگانی چون حباب ساده لوحی بین که رنگ خانه می ریزیم ما

1 ز سختی های دوران دیده بینا شود پیدا شرار زنده دل از آهن (و) خارا شود پیدا

2 جهد پیوسته نبض موج در دریای پرشورش دل آسوده هیهات است در دنیا شود پیدا

3 به خون خوردن گشاید عقده سر در گم عالم چنان کز باده روشن، ته دلها شود پیدا

4 گذارد سرو را از طوق قمری نعل در آتش به هر گلشن که آن سرو سهی بالا شود پیدا

1 در بهاران از چمن ای باغبان بیرون میا تا گلی دربار هست از گلستان بیرون میا

2 چون نمی گردد سری از سایه ات اقبالمند ای هما در روز ابر از آشیان بیرون میا

3 قطره باران ز فیض گوشه گیری شد گهر زینهار از خلوت ای روشن روان بیرون میا

4 پیش دمسردان زبان گفتگو در کام کش از غلاف ای برگ در فصل خزان بیرون میا

1 ز چشم خلق پنهان دار کنج عزلت خود را مکن شیرازه صحبت، کمند وحدت خود را

2 غبار خاکساری دور باش چشم بد باشد گرامی دار چون گرد یتیمی کلفت خود را

3 فساد طاعت بی پرده افزون است از عصیان نهان کن چون گناه از چشم مردم طاعت خود را

4 دویدن در قفا باشد میان راه خفتن را به آغوش لحدانداز خواب راحت خود را

1 مرا آن روز راه حرف با دلبر شود پیدا که خط سبز از آن لبهای جان پرور شود پیدا

2 برد دل خط سبزی کز لب دلبر شود پیدا فتد شیرین سخن طوطی چو از شکر شود پیدا

3 ز قطع زلف می گفتم شود قطع امید من ندانستم ز خط سررشته دیگر شود پیدا

4 کند جان در تن دیوان حشر از معنی رنگین شهید عشق او چون در صف محشر شود پیدا

1 پیش آن آیینه رو راه سخن داریم ما بخت سبز طوطی شکرشکن داریم ما

2 چشم ما چون زاهدان بر میوه فردوس نیست دستگیری چشم ازان سیب ذقن داریم ما

3 نیست از کنج دهان یار قسمت خال را خلوتی کز یاد او در انجمن داریم ما

4 وحشت زندان تنگ از مصر غربت می کشیم جذبه ای چشم از عزیزان وطن داریم ما

1 پخته می‌گردند از سودای زلفش خام‌ها این ره باریک، رهرو را دهد اندام‌ها

2 این غزالی را که من صیاد او گردیده‌ام چشم حسرت می‌شود در رهگذارش دام‌ها

3 قاصد بی‌رحم اگر از خود نسازد حرف را می‌برد چون بوسه دل، شیرینی پیغام‌ها

4 فتنه چشم تو تا بیدار شد از خواب ناز در شکر شد خواب شیرین تلخ بر بادام‌ها

1 فارغ است از سیر گل مجنون سرگردان ما نقش پای ناقه لیلی است گلریزان ما

2 فیض ما دیوانگان کم نیست از ابر بهار خوشه بندد دانه زنجیر در زندان ما

3 تا نسوزد تخم دلها را نیفشاند به خاک داغ دارد ابر را تردستی دهقان ما

4 از طراوت سایه اش میراب گلشن ها شود نبض هر خاری که گیرد دیده گریان ما