کسی که خرده خود صرف باده می سازد از صائب تبریزی غزل 3805
1. کسی که خرده خود صرف باده می سازد
ز زنگ آینه خویش ساده می سازد
ز آه من دل سنگین یار می لرزد از صائب تبریزی غزل 3806
1. ز آه من دل سنگین یار می لرزد
ز برق تیشه من کوهسار می لرزد
دل شکسته عاشق به آه می لرزد از صائب تبریزی غزل 3807
1. دل شکسته عاشق به آه می لرزد
همیشه بر علم خود سپاه می لرزد
ز شمع شهپر پروانه ها اگر سوزد از صائب تبریزی غزل 3808
1. ز شمع شهپر پروانه ها اگر سوزد
مرا ز گرمی پرواز بال و پر سوزد
ز گرمی نگهت آب در گهر سوزد از صائب تبریزی غزل 3809
1. ز گرمی نگهت آب در گهر سوزد
ز خنده نمکینت دل شکر سوزد
نفس به سینه ام از اضطراب می سوزد از صائب تبریزی غزل 3810
1. نفس به سینه ام از اضطراب می سوزد
چنان که تیر شهاب از شتاب می سوزد
نگه ز دیدن رخسار یار می سوزد از صائب تبریزی غزل 3811
1. نگه ز دیدن رخسار یار می سوزد
نسیم صبح درین لاله زار می سوزد
مرا ز باده گلگون دماغ می سوزد از صائب تبریزی غزل 3812
1. مرا ز باده گلگون دماغ می سوزد
چو لاله باده من در ایاغ می سوزد
به روی خوب تو هرکس ز خواب برخیزد از صائب تبریزی غزل 3813
1. به روی خوب تو هرکس ز خواب برخیزد
اگر ستاره بود آفتاب برخیزد
نگه ز دیده من اشکبار برخیزد از صائب تبریزی غزل 3814
1. نگه ز دیده من اشکبار برخیزد
نفس ز سینه من زخمدار برخیزد
بغیر خط که ز رخسار یار برخیزد از صائب تبریزی غزل 3815
1. بغیر خط که ز رخسار یار برخیزد
که دیده است ز آتش غبار برخیزد؟
چه غم ز سینه به یاد وصال برخیزد؟ از صائب تبریزی غزل 3816
1. چه غم ز سینه به یاد وصال برخیزد؟
چه تشنگی به سراب از سفال برخیزد؟