عنان آه چسان جسم ناتوان گیرد؟ از صائب تبریزی غزل 3793
1. عنان آه چسان جسم ناتوان گیرد؟
چگونه مشت خسی برق را عنان گیرد؟
ز می مرا تب لرز خمار می‌گیرد از صائب تبریزی غزل 3794
1. ز می مرا تب لرز خمار می‌گیرد
ز صیقل آینه من غبار می‌گیرد
غزال چشم تو ره بر پلنگ می گیرد از صائب تبریزی غزل 3795
1. غزال چشم تو ره بر پلنگ می گیرد
حباب بحر تو باج از نهنگ می گیرد
ز یاد عیش مرا سینه زنگ می گیرد از صائب تبریزی غزل 3796
1. ز یاد عیش مرا سینه زنگ می گیرد
ز آب گوهرم آیینه زنگ می گیرد
ز ناقصان خرد من کمال می گیرد از صائب تبریزی غزل 3797
1. ز ناقصان خرد من کمال می گیرد
ز زنگ آینه من جمال می گیرد
ملال در دل آزاده جا نمی گیرد از صائب تبریزی غزل 3798
1. ملال در دل آزاده جا نمی گیرد
زمین ساده ما نقش پا نمی گیرد
نه پشت پای بر اندیشه می توانم زد از صائب تبریزی غزل 3799
1. نه پشت پای بر اندیشه می توانم زد
نه این درخت غم از ریشه می توانم زد
ز کاوش دلم آزار رنگ می بازد از صائب تبریزی غزل 3800
1. ز کاوش دلم آزار رنگ می بازد
به پای من چو رسد خار رنگ می بازد
به دور حسن تو با گلستان که پردازد؟ از صائب تبریزی غزل 3801
1. به دور حسن تو با گلستان که پردازد؟
به لاله و سمن و ارغون که پردازد؟
چو تیغ او به جبین چین جوهر اندازد از صائب تبریزی غزل 3802
1. چو تیغ او به جبین چین جوهر اندازد
به نیم چشم زدن قحطی سر اندازد
بهار را چمنت مست رنگ و بو سازد از صائب تبریزی غزل 3803
1. بهار را چمنت مست رنگ و بو سازد
نقاب را رخت آیینه دورو سازد
دل مرا نگه گرم یار می سازد از صائب تبریزی غزل 3804
1. دل مرا نگه گرم یار می سازد
ستاره سوخته را این شرار می سازد