دل خالی ز هوس خلوت جانانه بود از صائب تبریزی غزل 3566
1. دل خالی ز هوس خلوت جانانه بود
شیشه چون شد تهی از باده پریخانه بود
شب که روی تو ز می در عرق افشانی بود از صائب تبریزی غزل 3567
1. شب که روی تو ز می در عرق افشانی بود
دل سراسیمه تر از کشتی طوفانی بود
دل دیوانه من قابل زنجیر نبود از صائب تبریزی غزل 3568
1. دل دیوانه من قابل زنجیر نبود
ورنه کوتاهی ازان زلف گرهگیر نبود
باشد ایمن ز زوال آن که کمالش نبود از صائب تبریزی غزل 3569
1. باشد ایمن ز زوال آن که کمالش نبود
بی کمالی است کمالی که زوالش نبود
باد را راه در آن طره پیچان نبود از صائب تبریزی غزل 3570
1. باد را راه در آن طره پیچان نبود
شانه را دست بر آن زلف پریشان نبود
مکن از بخت شکایت که وبالش می‌بود از صائب تبریزی غزل 3571
1. مکن از بخت شکایت که وبالش می‌بود
پای طاووس اگر چون پر و بالش می‌بود
در خیالم اگر آن زلف پریشان می‌بود از صائب تبریزی غزل 3572
1. در خیالم اگر آن زلف پریشان می‌بود
نفس سوخته‌ام سنبل و ریحان می‌بود
نیست غیر از دل خود روزی مهمان وجود از صائب تبریزی غزل 3573
1. نیست غیر از دل خود روزی مهمان وجود
بازی نعمت الوان مخور از خوان وجود
می شود آب روان چون به رگ تاک رود از صائب تبریزی غزل 3574
1. می شود آب روان چون به رگ تاک رود
صرفه آب در آن است که در خاک رود
یاد آن جلوه مستانه کی از دل برود؟ از صائب تبریزی غزل 3575
1. یاد آن جلوه مستانه کی از دل برود؟
این نه موجی است که از خاطر ساحل برود
هرکه پوشد نظر از کام به منزل برود از صائب تبریزی غزل 3576
1. هرکه پوشد نظر از کام به منزل برود
دایم آواره بود هرکه پی دل برود
دل آگاه به هر شورشی از جا نرود از صائب تبریزی غزل 3577
1. دل آگاه به هر شورشی از جا نرود
آب گوهر بسر از جوشش دریا نرود