نه زر و سیم و نه باغ و نه دکان می ماند از صائب تبریزی غزل 3483
1. نه زر و سیم و نه باغ و نه دکان می ماند
هرچه در راه خدا می دهی آن می ماند
عارفانی که به تسلیم و رضا ساخته اند از صائب تبریزی غزل 3484
1. عارفانی که به تسلیم و رضا ساخته اند
مردمک را سپر تیر قضا ساخته اند
در لب یار نهان عیش جهان ساخته اند از صائب تبریزی غزل 3485
1. در لب یار نهان عیش جهان ساخته اند
باغ را در گره غنچه نهان ساخته اند
عاشقان زان لب شیرین به سخن ساخته اند از صائب تبریزی غزل 3486
1. عاشقان زان لب شیرین به سخن ساخته اند
بوشناسان به نسیمی ز چمن ساخته اند
محض حرف است که او را دهنی ساخته‌اند از صائب تبریزی غزل 3487
1. محض حرف است که او را دهنی ساخته‌اند
در میان نیست دهانی، سخنی ساخته‌اند
هر گروهی به دلیل دگر آویخته اند از صائب تبریزی غزل 3488
1. هر گروهی به دلیل دگر آویخته اند
بوشناسان به نسیم سحر آویخته اند
عارفانی که ازین رشته سری یافته اند از صائب تبریزی غزل 3489
1. عارفانی که ازین رشته سری یافته اند
بی خبر گشته ز خود تا خبری یافته اند
عاقلانی که ز زنجیر تو سر وا زده اند از صائب تبریزی غزل 3490
1. عاقلانی که ز زنجیر تو سر وا زده اند
غافلانند که بر دولت خود پا زده اند
تا به تعظیم نهال تو ز جا برجستند از صائب تبریزی غزل 3491
1. تا به تعظیم نهال تو ز جا برجستند
سروها یکقلم از پای دگر ننشستند
دردمندان که به ناخن جگر خود خستند از صائب تبریزی غزل 3492
1. دردمندان که به ناخن جگر خود خستند
چشمه خویش به دریای بقا پیوستند
بال پرواز خود آن مردم غافل بستند از صائب تبریزی غزل 3493
1. بال پرواز خود آن مردم غافل بستند
که به زنار علایق کمر دل بستند
کیستند اهل جهان، بی سر و سامانی چند از صائب تبریزی غزل 3494
1. کیستند اهل جهان، بی سر و سامانی چند
در ره سیل حوادث، ده ویرانی چند