سخن عشق محال است مکرر از صائب تبریزی غزل 3257
1. سخن عشق محال است مکرر گردد
بحر در هر نفسی عالم دیگر گردد
حسن در هر نگهی عالم دیگر از صائب تبریزی غزل 3258
1. حسن در هر نگهی عالم دیگر گردد
به نسیمی ورق لاله و گل برگردد
هرکه باریک شد از فکر، از صائب تبریزی غزل 3259
1. هرکه باریک شد از فکر، سخنور گردد
رشته شیرازه جمعیت گوهر گردد
نیست ممکن که دل ما ز وفا از صائب تبریزی غزل 3260
1. نیست ممکن که دل ما ز وفا برگردد
چون ز خاصیت خود مهر گیا برگردد
چه بهشتی است که یارم ز از صائب تبریزی غزل 3261
1. چه بهشتی است که یارم ز سفر برگردد
از نظر ناشده چون نور نظر برگردد
که گمان داشت ز خط حسن تو از صائب تبریزی غزل 3262
1. که گمان داشت ز خط حسن تو زایل گردد؟
فرد خورشید که می گفت که باطل گردد گردد؟
که گمان داشت ز خط حسن تو از صائب تبریزی غزل 3263
1. که گمان داشت ز خط حسن تو زایل گردد؟
فرد خورشید که می گفت که باطل گردد؟
در واکرده، در بسته ز دربان از صائب تبریزی غزل 3264
1. در واکرده، در بسته ز دربان گردد
دولت از خانه در بسته گریزان گردد
خواب هرکس ز خیال تو پریشان از صائب تبریزی غزل 3265
1. خواب هرکس ز خیال تو پریشان گردد
زلف شب در نظرش سنبل و ریحان گردد
دل ما کی تهی از درد به افغان از صائب تبریزی غزل 3266
1. دل ما کی تهی از درد به افغان گردد؟
این نه ابری است که از باد پریشان گردد
چشم شوخ تو چو بر همزن مژگان از صائب تبریزی غزل 3267
1. چشم شوخ تو چو بر همزن مژگان گردد
دو جهان فتنه به هم دست و گریبان گردد
نخل قد تو به باغی که خرامان از صائب تبریزی غزل 3268
1. نخل قد تو به باغی که خرامان گردد
سرو در زیر پر فاخته پنهان گردد