کجا از هر مقلد کار ارباب از صائب تبریزی غزل 3186
1. کجا از هر مقلد کار ارباب بیان آید؟
نیاید از ده انگشت آنچه تنها از زبان آید
به مهر و مه کجا از مغز ما از صائب تبریزی غزل 3187
1. به مهر و مه کجا از مغز ما سودا برون آید؟
می روشن مگر از مشرق مینا برون آید
کجا آسان زقید جسم پای از صائب تبریزی غزل 3188
1. کجا آسان زقید جسم پای دل برون آید؟
نپوسد دانه تا در خاک کی از گل برون آید؟
به امید چه از تن غافلان از صائب تبریزی غزل 3189
1. به امید چه از تن غافلان را جان برون آید؟
به کشتن می رود چون خونی از زندان برون آید
زقید جسم جانهای عزیز از صائب تبریزی غزل 3190
1. زقید جسم جانهای عزیز آسان برون آید
به خوابی یوسف بی جرم از زندان برون آید
اگر طوفان زچشم خونفشان از صائب تبریزی غزل 3191
1. اگر طوفان زچشم خونفشان من برون آید
کجا از عهده خواب گران من برون آید؟
گر از نظاره خورشید در از صائب تبریزی غزل 3192
1. گر از نظاره خورشید در چشم آب می‌آید
ز روی لاله‌رنگش در نظر خوناب می‌آید
مرا از غفلت خود بر سر این از صائب تبریزی غزل 3193
1. مرا از غفلت خود بر سر این بیداد می‌آید
نباشد صید اگر غافل چه از صیاد می‌آید؟
به گوشم ناله اغیار دردآلود از صائب تبریزی غزل 3194
1. به گوشم ناله اغیار دردآلود می آید
درین محفل زچوب بید بوی عود می آید
غم عالم به دل از دیده خونبار از صائب تبریزی غزل 3195
1. غم عالم به دل از دیده خونبار می‌آید
به این گلشن خزان از رخنه دیوار می‌آید
دل از مژگان خواب‌آلود از صائب تبریزی غزل 3196
1. دل از مژگان خواب‌آلود در زنهار می‌آید
بلای جان بود تیغی که لنگردار می‌آید
درین صحرا که یارب از پی از صائب تبریزی غزل 3197
1. درین صحرا که یارب از پی نخجیر می‌آید؟
که آهو بی‌محابا در پناه شیر می‌آید