قدح لبریز چون شد از شراب ناب می لرزد از صائب تبریزی غزل 3020
1. قدح لبریز چون شد از شراب ناب می لرزد
به قدر آب بر خود گوهر سیراب می لرزد
به مقدار بصیرت خاطر آگاه می لرزد از صائب تبریزی غزل 3021
1. به مقدار بصیرت خاطر آگاه می لرزد
که خورشید جهان افروز بیش از ماه می لرزد
مرا چون دل تپد در بر، دل جانانه می لرزد از صائب تبریزی غزل 3022
1. مرا چون دل تپد در بر، دل جانانه می لرزد
که شمع از بال و پر افشانی پروانه می لرزد
دل ما بر سیه روزان فقر از خود فزون سوزد از صائب تبریزی غزل 3023
1. دل ما بر سیه روزان فقر از خود فزون سوزد
چراغ خانه ما در برون بیش از درون سوزد
سرشک گرم در چشم تر من خواب می سوزد از صائب تبریزی غزل 3024
1. سرشک گرم در چشم تر من خواب می سوزد
به آب خود چراغ گوهر شب تاب می سوزد
اگرچه شمع کافوری خرد در خانه می سوزد از صائب تبریزی غزل 3025
1. اگرچه شمع کافوری خرد در خانه می سوزد
چراغ از چشم شیران بر سر دیوانه می سوزد
خمار می مرا در گوشه میخانه می سوزد از صائب تبریزی غزل 3026
1. خمار می مرا در گوشه میخانه می سوزد
شراب من چو داغ لاله در پیمانه می سوزد
کدامین روز بر حالم دل خارا نمی سوزد؟ از صائب تبریزی غزل 3027
1. کدامین روز بر حالم دل خارا نمی سوزد؟
ز اشک آتشینم دامن صحرا نمی سوزد
مرا صد آه یکبار از دل صد چاک می خیزد از صائب تبریزی غزل 3028
1. مرا صد آه یکبار از دل صد چاک می خیزد
به قدر شق سیاهی از زبان خامه می ریزد
غبار تیره بختی از دهان شکوه می خیزد از صائب تبریزی غزل 3029
1. غبار تیره بختی از دهان شکوه می خیزد
به قدر شق سیاهی از زبان خامه می ریزد
ز ماتمخانه ما نغمه عشرت کجا خیزد؟ از صائب تبریزی غزل 3030
1. ز ماتمخانه ما نغمه عشرت کجا خیزد؟
سپند از آتش ما تنگدستان بینوا خیزد
ز اشک دیده بیدرد زنگ از دل کجا خیزد؟ از صائب تبریزی غزل 3031
1. ز اشک دیده بیدرد زنگ از دل کجا خیزد؟
اثر در دل ندارد گریه ای کز توتیا خیزد