قدح لبریز چون شد از شراب از صائب تبریزی غزل 3020
1. قدح لبریز چون شد از شراب ناب می لرزد
به قدر آب بر خود گوهر سیراب می لرزد
به مقدار بصیرت خاطر آگاه از صائب تبریزی غزل 3021
1. به مقدار بصیرت خاطر آگاه می لرزد
که خورشید جهان افروز بیش از ماه می لرزد
مرا چون دل تپد در بر، دل از صائب تبریزی غزل 3022
1. مرا چون دل تپد در بر، دل جانانه می لرزد
که شمع از بال و پر افشانی پروانه می لرزد
دل ما بر سیه روزان فقر از صائب تبریزی غزل 3023
1. دل ما بر سیه روزان فقر از خود فزون سوزد
چراغ خانه ما در برون بیش از درون سوزد
سرشک گرم در چشم تر من خواب از صائب تبریزی غزل 3024
1. سرشک گرم در چشم تر من خواب می سوزد
به آب خود چراغ گوهر شب تاب می سوزد
اگرچه شمع کافوری خرد از صائب تبریزی غزل 3025
1. اگرچه شمع کافوری خرد در خانه می سوزد
چراغ از چشم شیران بر سر دیوانه می سوزد
خمار می مرا در گوشه میخانه از صائب تبریزی غزل 3026
1. خمار می مرا در گوشه میخانه می سوزد
شراب من چو داغ لاله در پیمانه می سوزد
کدامین روز بر حالم دل از صائب تبریزی غزل 3027
1. کدامین روز بر حالم دل خارا نمی سوزد؟
ز اشک آتشینم دامن صحرا نمی سوزد
مرا صد آه یکبار از دل صد از صائب تبریزی غزل 3028
1. مرا صد آه یکبار از دل صد چاک می خیزد
به قدر شق سیاهی از زبان خامه می ریزد
غبار تیره بختی از دهان از صائب تبریزی غزل 3029
1. غبار تیره بختی از دهان شکوه می خیزد
به قدر شق سیاهی از زبان خامه می ریزد
ز ماتمخانه ما نغمه عشرت از صائب تبریزی غزل 3030
1. ز ماتمخانه ما نغمه عشرت کجا خیزد؟
سپند از آتش ما تنگدستان بینوا خیزد
ز اشک دیده بیدرد زنگ از از صائب تبریزی غزل 3031
1. ز اشک دیده بیدرد زنگ از دل کجا خیزد؟
اثر در دل ندارد گریه ای کز توتیا خیزد