دل حق جو نظر بر عالم باطل از صائب تبریزی غزل 2960
1. دل حق جو نظر بر عالم باطل نمی دارد
که تیر راست کیشان تا هدف منزل نمی دارد
بجز تشویش خاطر عالم فانی از صائب تبریزی غزل 2961
1. بجز تشویش خاطر عالم فانی نمی دارد
جهان دارالامانی غیر حیرانی نمی دارد
فروغ دل مرا از نور مهر از صائب تبریزی غزل 2962
1. فروغ دل مرا از نور مهر و مه غنی دارد
نخواهد شمع دیگر هر که را دل روشنی دارد
دل رم کرده ناخوش آستین از صائب تبریزی غزل 2963
1. دل رم کرده ناخوش آستین افشاندنی دارد
نسیم سرد مهری بدورق گراندنی دارد
به ذوق آشتی از دوستان از صائب تبریزی غزل 2964
1. به ذوق آشتی از دوستان رنجیدنی دارد
بساط دوستداری چیدن و واچیدنی دارد
بدن را در زمین هرگز روان از صائب تبریزی غزل 2965
1. بدن را در زمین هرگز روان پاک نگذارد
که دام خویش را صیاد زیر خاک نگذارد
به هر محفل بهشتی روی من از صائب تبریزی غزل 2966
1. به هر محفل بهشتی روی من منزل کجا گیرد؟
که از رضوان بهشت جاودان را رو نما گیرد
مکن بر نفس رحمت با تو چون از صائب تبریزی غزل 2967
1. مکن بر نفس رحمت با تو چون راه جفا گیرد
سزای کشتن است آن سگ که پای آشنا گیرد
سبکسیر توکل کی پی هر رهنما از صائب تبریزی غزل 2968
1. سبکسیر توکل کی پی هر رهنما گیرد؟
زمین بی نیازی نیست ممکن نقش پا گیرد
زدیدار تو از یوسف زلیخا از صائب تبریزی غزل 2969
1. زدیدار تو از یوسف زلیخا مهر برگیرد
چراغ دیده یعقوب از روی تو درگیرد
به حسن نقش از ان نقاش هر از صائب تبریزی غزل 2970
1. به حسن نقش از ان نقاش هر کس چشم برگیرد
چو خار رهگذر هر لحظه دامان دگر گیرد
زبیتابان کجا آن مست بی از صائب تبریزی غزل 2971
1. زبیتابان کجا آن مست بی پروا خبر گیرد؟
سپند ما مگر زان آتشین سیما خبر گیرد