دل حق جو نظر بر عالم باطل نمی دارد از صائب تبریزی غزل 2960
1. دل حق جو نظر بر عالم باطل نمی دارد
که تیر راست کیشان تا هدف منزل نمی دارد
بجز تشویش خاطر عالم فانی نمی دارد از صائب تبریزی غزل 2961
1. بجز تشویش خاطر عالم فانی نمی دارد
جهان دارالامانی غیر حیرانی نمی دارد
فروغ دل مرا از نور مهر و مه غنی دارد از صائب تبریزی غزل 2962
1. فروغ دل مرا از نور مهر و مه غنی دارد
نخواهد شمع دیگر هر که را دل روشنی دارد
دل رم کرده ناخوش آستین افشاندنی دارد از صائب تبریزی غزل 2963
1. دل رم کرده ناخوش آستین افشاندنی دارد
نسیم سرد مهری بدورق گراندنی دارد
به ذوق آشتی از دوستان رنجیدنی دارد از صائب تبریزی غزل 2964
1. به ذوق آشتی از دوستان رنجیدنی دارد
بساط دوستداری چیدن و واچیدنی دارد
بدن را در زمین هرگز روان پاک نگذارد از صائب تبریزی غزل 2965
1. بدن را در زمین هرگز روان پاک نگذارد
که دام خویش را صیاد زیر خاک نگذارد
به هر محفل بهشتی روی من منزل کجا گیرد؟ از صائب تبریزی غزل 2966
1. به هر محفل بهشتی روی من منزل کجا گیرد؟
که از رضوان بهشت جاودان را رو نما گیرد
مکن بر نفس رحمت با تو چون راه جفا گیرد از صائب تبریزی غزل 2967
1. مکن بر نفس رحمت با تو چون راه جفا گیرد
سزای کشتن است آن سگ که پای آشنا گیرد
سبکسیر توکل کی پی هر رهنما گیرد؟ از صائب تبریزی غزل 2968
1. سبکسیر توکل کی پی هر رهنما گیرد؟
زمین بی نیازی نیست ممکن نقش پا گیرد
زدیدار تو از یوسف زلیخا مهر برگیرد از صائب تبریزی غزل 2969
1. زدیدار تو از یوسف زلیخا مهر برگیرد
چراغ دیده یعقوب از روی تو درگیرد
به حسن نقش از ان نقاش هر کس چشم برگیرد از صائب تبریزی غزل 2970
1. به حسن نقش از ان نقاش هر کس چشم برگیرد
چو خار رهگذر هر لحظه دامان دگر گیرد
زبیتابان کجا آن مست بی پروا خبر گیرد؟ از صائب تبریزی غزل 2971
1. زبیتابان کجا آن مست بی پروا خبر گیرد؟
سپند ما مگر زان آتشین سیما خبر گیرد