ز خط آیینه روی که جوهردار از صائب تبریزی غزل 2841
1. ز خط آیینه روی که جوهردار می‌گردد؟
که در پیراهن آیینه جوهر خار می‌گردد
سر هر کس که گرم از باده از صائب تبریزی غزل 2842
1. سر هر کس که گرم از باده منصور می گردد
به چشمش چوب خشک دار نخل طور می گردد
ز خط هشیار کی آن نرگس مخمور از صائب تبریزی غزل 2843
1. ز خط هشیار کی آن نرگس مخمور می گردد؟
نمک بیهوشدارو زین می پرزور می گردد
عمل چون خالص افتد دل از از صائب تبریزی غزل 2844
1. عمل چون خالص افتد دل از ان پرنور می گردد
صفای شهد شمع خانه زنبور می گردد
به اندک فرصتی روشندل از صائب تبریزی غزل 2845
1. به اندک فرصتی روشندل از جان سیر می گردد
نفس تار است سازد صبح صادق پیر می گردد
به نومیدی گره از کار سالک از صائب تبریزی غزل 2846
1. به نومیدی گره از کار سالک باز می‌گردد
نفس چون سوخت در دل شهپر پرواز می‌گردد
ز گل تنها کجا بزم گلستان از صائب تبریزی غزل 2847
1. ز گل تنها کجا بزم گلستان ساز می‌گردد؟
که این هنگامه گرم از شعله آواز می‌گردد
دل من بی‌قرار از شعله از صائب تبریزی غزل 2848
1. دل من بی‌قرار از شعله آواز می‌گردد
سپند من ازین آتش سبک پرواز می‌گردد
زآب دیده من بید مجنون از صائب تبریزی غزل 2849
1. زآب دیده من بید مجنون سبز می گردد
به جای غنچه دلهای پر از خون سبز می گردد
گرانی می‌کند بر تن چو از صائب تبریزی غزل 2850
1. گرانی می‌کند بر تن چو سر بی‌جوش می‌گردد
سبو چون خالی از می گشت بار دوش می‌گردد
خوش آن رهرو که دایم چون از صائب تبریزی غزل 2851
1. خوش آن رهرو که دایم چون فلک بر خویش می گردد
که بر خود هر که گردد بیش، شوقش بیش می گردد
شود چون بیش نعمت، مایه از صائب تبریزی غزل 2852
1. شود چون بیش نعمت، مایه تشویش می گردد
که نوش بی حساب آهن ربای نیش می گردد