سرشک تلخ من در گنبد خضرا از صائب تبریزی غزل 2806
1. سرشک تلخ من در گنبد خضرا نمی‌گنجد
که می پرزور چون افتاد در مینا نمی‌گنجد
کسی تا کی به دامان شب و از صائب تبریزی غزل 2807
1. کسی تا کی به دامان شب و آه سحر پیچد؟
به تحقیق خبر تا چند در هر بیخبر پیچد؟
دل آزاده از طول امل بسیار از صائب تبریزی غزل 2808
1. دل آزاده از طول امل بسیار می پیچد
که مصحف بر خود از شیرازه زنار می پیچد
خط از بیباکی آن حسن عالمگیر از صائب تبریزی غزل 2809
1. خط از بیباکی آن حسن عالمگیر می پیچد
که جوهر بر خود از خونریزی شمشیر می پیچد
ز بار درد من کوه گران بر از صائب تبریزی غزل 2810
1. ز بار درد من کوه گران بر خویش می پیچد
زمین از سایه ام چون آسمان بر خویش می پیچد
شکر لعل لبش در تلخی دشنام از صائب تبریزی غزل 2811
1. شکر لعل لبش در تلخی دشنام می‌پیچد
ز شیرینی زبانش بوسه در پیغام می‌پیچد
مرا آه از خموشی در دل دیوانه از صائب تبریزی غزل 2812
1. مرا آه از خموشی در دل دیوانه می پیچد
که از بی روزنیها دود در کاشانه می پیچد
خوشا چشمی که با آن طاق از صائب تبریزی غزل 2813
1. خوشا چشمی که با آن طاق ابرو آشنا گردد
کز این محراب هر حاجت که می خواهی روا گردد
دو بالا می شود طول امل از صائب تبریزی غزل 2814
1. دو بالا می شود طول امل چون قد دو تا گردد
که مار از امتداد روزگاران اژدها گردد
به هر آب تنک کی همت من آشنا از صائب تبریزی غزل 2815
1. به هر آب تنک کی همت من آشنا گردد؟
من و بحری که از یک موجش این نه آسیا گردد
بهار از روی گلرنگ تو با از صائب تبریزی غزل 2816
1. بهار از روی گلرنگ تو با برگ و نوا گردد
تو چون در جلوه آیی شاخ گل دست دعا گردد
زدندان ریختن عقد سخن از صائب تبریزی غزل 2817
1. زدندان ریختن عقد سخن زیر و زبرگردد
کف افسوس می گردد صدف چون بی گهر گردد