به زهر چشم بتوان کشت دشمن از صائب تبریزی غزل 2794
1. به زهر چشم بتوان کشت دشمن را چوکار افتد
نمی خواهم که چشم من به چشم روزگار افتد
زعکسش لرزه بر آیینه گوهرنگار از صائب تبریزی غزل 2795
1. زعکسش لرزه بر آیینه گوهرنگار افتد
صدف بر خویش می لرزد چو گوهر شاهوار افتد
زخط پشت لب آن طاق ابرو از صائب تبریزی غزل 2796
1. زخط پشت لب آن طاق ابرو از نظر افتد
که نقش آخر از نقش نخستین خوبتر افتد
در آن مجلس که از مستی رخت از صائب تبریزی غزل 2797
1. در آن مجلس که از مستی رخت طاقت گداز افتد
اگر خورشید تابان چهره افروزد به گاز افتد
به امید چه دنبال زبان از صائب تبریزی غزل 2798
1. به امید چه دنبال زبان کس چون جرس افتد؟
خموشی به زفریادی که بی فریادرس افتد
شود خون عاقبت هر دل که از صائب تبریزی غزل 2799
1. شود خون عاقبت هر دل که زلفش را به چنگ افتد
خلاصی نیست هر کس را که در قید فرنگ افتد
مبادا کافر از طاق دل پیر از صائب تبریزی غزل 2800
1. مبادا کافر از طاق دل پیر مغان افتد!
که رزق خاک گردد تیر چون دور از کمان افتد
نمی خواهم نقاب از صورت از صائب تبریزی غزل 2801
1. نمی خواهم نقاب از صورت احوال من افتد
که در جمعیت دلها خلل از حال من افتد
ز جوش مغز هردم از سرم دستار از صائب تبریزی غزل 2802
1. ز جوش مغز هردم از سرم دستار می‌افتد
کف اندازد به ساحل بحر چون سرشار می‌افتد
مگو عاقل کجا در محنت ایام از صائب تبریزی غزل 2803
1. مگو عاقل کجا در محنت ایام می افتد
که مرغ زیرک اینجا بیشتر در دام می افتد
به زخم کهنه شور از زخمهای از صائب تبریزی غزل 2804
1. به زخم کهنه شور از زخمهای تازه می افتد
خمارآلود از خمیازه در خمیازه می افتد
به فکر عاقبت عاشق نه از از صائب تبریزی غزل 2805
1. به فکر عاقبت عاشق نه از غفلت نمی افتد
که محو او به فکر دوزخ و جنت نمی افتد