با زمین گیری کمان آسمان نتوان کشید از صائب تبریزی غزل 2770
1. با زمین گیری کمان آسمان نتوان کشید
تا نگردی راست چون تیر، این کمان نتوان کشید
روز روشن می کند چون لاله می دل را سیاه از صائب تبریزی غزل 2771
1. روز روشن می کند چون لاله می دل را سیاه
در شب تاریک باید باده روشن کشید
زلف او موی سفید نافه را در خون کشید از صائب تبریزی غزل 2772
1. زلف او موی سفید نافه را در خون کشید
شاخ سنبل را زگلشن موکشان بیرون کشید
از گرانان هر که چون عنقا گرانجانی کشید از صائب تبریزی غزل 2773
1. از گرانان هر که چون عنقا گرانجانی کشید
بار کوه قاف بتواند به آسانی کشید
از گداز جسم، جان پاک گوهر شد سفید از صائب تبریزی غزل 2774
1. از گداز جسم، جان پاک گوهر شد سفید
آخر از خاکستر خود روی اخگر شد سفید
تا نکرد از گریه چشم خویش را خاور سفید از صائب تبریزی غزل 2775
1. تا نکرد از گریه چشم خویش را خاور سفید
از گریبانش نشد مهر بلند اختر سفید
دل نیاسود از تردد تا نشد منزل سفید از صائب تبریزی غزل 2776
1. دل نیاسود از تردد تا نشد منزل سفید
کرد ما را رو سفید آخر، که روی دل سفید!
نیست از خورشید و ماه این گنبد گردان سفید از صائب تبریزی غزل 2777
1. نیست از خورشید و ماه این گنبد گردان سفید
ز استخوان بیگناهان است این زندان سفید
مرگ را آماده شو هرگاه گردد مو سفید از صائب تبریزی غزل 2778
1. مرگ را آماده شو هرگاه گردد مو سفید
زندگی بر طاق نسیان نه چو شد ابرو سفید
چشم ما را پرده غفلت شد ابروی سفید از صائب تبریزی غزل 2779
1. چشم ما را پرده غفلت شد ابروی سفید
باز ناورد از ختا این نافه را موی سفید
از صبوری در گشاد کارها بگزین کلید از صائب تبریزی غزل 2780
1. از صبوری در گشاد کارها بگزین کلید
بر نیاید هیچ قفل محکمی با این کلید
بوسه از کنج دهان دلربا دارد امید از صائب تبریزی غزل 2781
1. بوسه از کنج دهان دلربا دارد امید
این دل گستاخ را بنگر چها دارد امید