کار ما از ساغر پرمی به از صائب تبریزی غزل 2711
1. کار ما از ساغر پرمی به سامان می شود
مجلس ما از گل ابری گلستان می شود
در زمستان باغ اگر از برگ از صائب تبریزی غزل 2712
1. در زمستان باغ اگر از برگ عریان می شود
برگ عیش خلق افزون در زمستان می شود
دل نظرگاه خدا از ترک عصیان از صائب تبریزی غزل 2713
1. دل نظرگاه خدا از ترک عصیان می شود
چون هوا مغلوب شد تخت سلیمان می شود
روح چون تن‌پرور افتد از صائب تبریزی غزل 2714
1. روح چون تن‌پرور افتد عاقبت تن می‌شود
آب در آهن چو لنگر کرد آهن می‌شود
سینه‌ام از درد و داغ عشق از صائب تبریزی غزل 2715
1. سینه‌ام از درد و داغ عشق روشن می‌شود
آنچه زنگ دیگران، آیینهٔ من می‌شود
در چراغ دیدهٔ من آب روغن از صائب تبریزی غزل 2716
1. در چراغ دیدهٔ من آب روغن می‌شود
بخت چون باشد چراغ از آب روشن می‌شود
دل ز احیای شب دیجور روشن از صائب تبریزی غزل 2717
1. دل ز احیای شب دیجور روشن می شود
زین جواهر سرمه چشم کور روشن می شود
خانه مردم اگر از ماه روشن از صائب تبریزی غزل 2718
1. خانه مردم اگر از ماه روشن می شود
کلبه تاریک ما از آه روشن می شود
از تجرد نور حکمت در دل از صائب تبریزی غزل 2719
1. از تجرد نور حکمت در دل افزون می‌شود
خُم چون خالی شد ز می جای فلاطون می‌شود
از نظربازان کمال حسن از صائب تبریزی غزل 2720
1. از نظربازان کمال حسن افزون می‌شود
از فشار طوق قمری سرو موزون می‌شود
گر چنین چشم ترم میرآب از صائب تبریزی غزل 2721
1. گر چنین چشم ترم میرآب هامون می‌شود
رفته‌رفته گردبادش بید مجنون می‌شود
غفلت دل از شراب ناب افزون از صائب تبریزی غزل 2722
1. غفلت دل از شراب ناب افزون می شود
ناروایی در متاع از آب افزون می شود