در گذر از گفتگو تا ساغر هوشت دهند از صائب تبریزی غزل 2604
1. در گذر از گفتگو تا ساغر هوشت دهند
جنت در بسته از لبهای خاموشت دهند
کی به ارباب تجرد مال دنیا می دهند؟ از صائب تبریزی غزل 2605
1. کی به ارباب تجرد مال دنیا می دهند؟
آب از سرچشمه سوزن به عیسی می دهند
گر چنین خوبان صلای جام الفت می دهند از صائب تبریزی غزل 2606
1. گر چنین خوبان صلای جام الفت می دهند
بلبل محجوب ما را بال جرأت می دهند
داغ ناسور مرا گر بر دل صحرا نهند از صائب تبریزی غزل 2607
1. داغ ناسور مرا گر بر دل صحرا نهند
از خجالت لاله ها بر کوه پا بالا نهند
منکران چون دیده شرم و حیا بر هم نهند از صائب تبریزی غزل 2608
1. منکران چون دیده شرم و حیا بر هم نهند
تهمت آلودگی بر دامن مریم نهند
اهل همت خرده خود پیش درویشان نهند از صائب تبریزی غزل 2609
1. اهل همت خرده خود پیش درویشان نهند
مایه داران مروت گنج در ویران نهند
بر دل بی آرزو زندان تن صحرا بود از صائب تبریزی غزل 2610
1. بر دل بی آرزو زندان تن صحرا بود
چشمه سوزن به تار بی گره دریا بود
دم زخواهش چون مصفا شد دم عیسی بود از صائب تبریزی غزل 2611
1. دم زخواهش چون مصفا شد دم عیسی بود
دست چون شد از طمع کوته ید بیضا بود
رزق هر کس چون صدف از عالم بالا بود از صائب تبریزی غزل 2612
1. رزق هر کس چون صدف از عالم بالا بود
فارغ از چین جبین موجه دریا بود
آسمان تا بود، با ما بر سر بیداد بود از صائب تبریزی غزل 2613
1. آسمان تا بود، با ما بر سر بیداد بود
روی ما دایم طرف با سیلی استاد بود
ای خط بیرحم ازان عارض دمیدن زود بود از صائب تبریزی غزل 2614
1. ای خط بیرحم ازان عارض دمیدن زود بود
آن گل نشکفته را نادیده چیدن زود بود
از سعادت در دماغش بیضه پندار بود از صائب تبریزی غزل 2615
1. از سعادت در دماغش بیضه پندار بود
مغز مغرور هما را استخوان در کار بود