خصم غالب را زبون صبر و از صائب تبریزی غزل 2556
1. خصم غالب را زبون صبر و تحمل می‌کند
از تواضع سیل را مغلوب خود پل می‌کند
گر جلا آیینه‌های تیره از صائب تبریزی غزل 2557
1. گر جلا آیینه‌های تیره را نم می‌کند
عاشقان را هم می گلرنگ خرم می‌کند
فکر جمعیت عبث دل را پریشان از صائب تبریزی غزل 2558
1. فکر جمعیت عبث دل را پریشان می‌کند
آن که سر داده است ما را فکر سامان می‌کند
عمر را کوته نفس‌های پریشان از صائب تبریزی غزل 2559
1. عمر را کوته نفس‌های پریشان می‌کند
ختم قرآن را ورق‌گردانی آسان می‌کند
نفس را مطلق عنان رزق فراوان از صائب تبریزی غزل 2560
1. نفس را مطلق عنان رزق فراوان می‌کند
توسن سرکش چو میدان یافت طوفان می‌کند
دیده‌ها را چهرهٔ گلرنگ از صائب تبریزی غزل 2561
1. دیده‌ها را چهرهٔ گلرنگ گلشن می‌کند
روی آتشناک، شمع کشته روشن می‌کند
گر به ظاهر حسن میل آرمیدن از صائب تبریزی غزل 2562
1. گر به ظاهر حسن میل آرمیدن می کند
راست چون آهو نفس بهر رمیدن می کند
ساغر پر می علاج جان محزون از صائب تبریزی غزل 2563
1. ساغر پر می علاج جان محزون می‌کند
گرد پاک از چهره سیلاب جیحون می‌کند
گر چنین نشو و نما آن نخل از صائب تبریزی غزل 2564
1. گر چنین نشو و نما آن نخل موزون می‌کند
سرو را بار خجالت بید مجنون می‌کند
خط غزال چشم را آهوی مشکین از صائب تبریزی غزل 2565
1. خط غزال چشم را آهوی مشکین می‌کند
چهره‌های ساده را بتخانه چین می‌کند
تیشه را از خون خود فرهاد از صائب تبریزی غزل 2566
1. تیشه را از خون خود فرهاد رنگین می‌کند
زهر غیرت مرگ را در کام شیرین می‌کند
غارت صبر از دلم آن آتشین‌رو از صائب تبریزی غزل 2567
1. غارت صبر از دلم آن آتشین‌رو می‌کند
گرمی خورشید گل را مفلس بو می‌کند