می پرستان در بهشت نقد ساغر می کشند از صائب تبریزی غزل 2509
1. می پرستان در بهشت نقد ساغر می کشند
دور گردان انتظار آب کوثر می کشند
پرده پوشی عشق عالمسوز را پیدا کند از صائب تبریزی غزل 2510
1. پرده پوشی عشق عالمسوز را پیدا کند
پرده تبخال تب را بیشتر رسوا کند
عشق شورانگیز اگر جا در دل خارا کند از صائب تبریزی غزل 2511
1. عشق شورانگیز اگر جا در دل خارا کند
کعبه را چون محمل لیلی جهان پیما کند
هر که بال و پر چو سرو از همت والا کند از صائب تبریزی غزل 2512
1. هر که بال و پر چو سرو از همت والا کند
سیر با استادگی در عالم بالا کند
می به جرأت در قدح در پای خم مینا کند از صائب تبریزی غزل 2513
1. می به جرأت در قدح در پای خم مینا کند
دخل دریا ابر را در خرج بی پروا کند
پیش ابر نوبهاران چون صدف لب وا کند از صائب تبریزی غزل 2514
1. پیش ابر نوبهاران چون صدف لب وا کند
شور غیرت زندگی را تلخ بر دریا کند
آه ازان روزی که عاشق شکوه را سروا کند از صائب تبریزی غزل 2515
1. آه ازان روزی که عاشق شکوه را سروا کند
مهر بردارد زلب دیوان محشر وا کند
هر که چین منع از ابروی دربان وا کند از صائب تبریزی غزل 2516
1. هر که چین منع از ابروی دربان وا کند
از دم عقرب گره را هم به دندان وا کند
زلف مشکینت دهان شانه پر عنبر کند از صائب تبریزی غزل 2517
1. زلف مشکینت دهان شانه پر عنبر کند
سرمه خاموش را چشمت زبان آور کند
عشق خوش سودا کف بی مغز را عنبر کند از صائب تبریزی غزل 2518
1. عشق خوش سودا کف بی مغز را عنبر کند
آه را ریحان، سرشک تلخ را گوهر کند
رخنه سیل اشک من در سد اسکندر کند از صائب تبریزی غزل 2519
1. رخنه سیل اشک من در سد اسکندر کند
خون گرمم ریشه در فولاد چون جوهر کند
چون به یاد آشیان مرغم صفیری سر کند از صائب تبریزی غزل 2520
1. چون به یاد آشیان مرغم صفیری سر کند
دانه را سازد سپند و دام را مجمر کند