از لبش آنها که خود را در از صائب تبریزی غزل 2485
1. از لبش آنها که خود را در شراب افکنده اند
خویش را از آب حیوان در سراب افکنده اند
شوخ‌چشمان درد بیش و کم از صائب تبریزی غزل 2486
1. شوخ‌چشمان درد بیش و کم به دل افزوده‌اند
ورنه ارباب رضا از بیش و کم آسوده‌اند
دوربینانی که در پرداز از صائب تبریزی غزل 2487
1. دوربینانی که در پرداز دل کوشیده‌اند
چهره صبح قیامت را همین جا دیده‌اند
تن پرستانی که در تضییع از صائب تبریزی غزل 2488
1. تن پرستانی که در تضییع آب و دانه اند
در ریاض آفرینش سبزه بیگانه اند
از مروت نیست منع صوفی از صائب تبریزی غزل 2489
1. از مروت نیست منع صوفی از ذکر بلند
مهر خاموشی در آتش چون زند بر لب سپند؟
تا برون آمد به سیر ماه از صائب تبریزی غزل 2490
1. تا برون آمد به سیر ماه آن مشکین کمند
بر فلک ماه تمام از هاله شد زناربند
پای رفتن از حریم او کجا از صائب تبریزی غزل 2491
1. پای رفتن از حریم او کجا دارد سپند؟
در تماشاگاه او پا در حنا دارد سپند
از دل سنگین لیلی کعبه از صائب تبریزی غزل 2492
1. از دل سنگین لیلی کعبه جان ساختند
از غبار خاطر مجنون بیابان ساختند
در سر پرشور ما تا رنگ سودا از صائب تبریزی غزل 2493
1. در سر پرشور ما تا رنگ سودا ریختند
لاله ها پیمانه خود را به صحرا ریختند
خانه آرایان ز تعمیر درون از صائب تبریزی غزل 2494
1. خانه آرایان ز تعمیر درون غافل شدند
اصلشان چون بود از گل، خرج آب و گل شدند
لاله ها از پرتو رخسار از صائب تبریزی غزل 2495
1. لاله ها از پرتو رخسار او گلگون شدند
سروها از نسبت بالای او موزون شدند
اهل همت جنس خواری را به از صائب تبریزی غزل 2496
1. اهل همت جنس خواری را به عزت می خرند
خاک راه را از تهیدستان به قیمت می خرند