از لبش آنها که خود را در شراب افکنده اند از صائب تبریزی غزل 2485
1. از لبش آنها که خود را در شراب افکنده اند
خویش را از آب حیوان در سراب افکنده اند
شوخ‌چشمان درد بیش و کم به دل افزوده‌اند از صائب تبریزی غزل 2486
1. شوخ‌چشمان درد بیش و کم به دل افزوده‌اند
ورنه ارباب رضا از بیش و کم آسوده‌اند
دوربینانی که در پرداز دل کوشیده‌اند از صائب تبریزی غزل 2487
1. دوربینانی که در پرداز دل کوشیده‌اند
چهره صبح قیامت را همین جا دیده‌اند
تن پرستانی که در تضییع آب و دانه اند از صائب تبریزی غزل 2488
1. تن پرستانی که در تضییع آب و دانه اند
در ریاض آفرینش سبزه بیگانه اند
از مروت نیست منع صوفی از ذکر بلند از صائب تبریزی غزل 2489
1. از مروت نیست منع صوفی از ذکر بلند
مهر خاموشی در آتش چون زند بر لب سپند؟
تا برون آمد به سیر ماه آن مشکین کمند از صائب تبریزی غزل 2490
1. تا برون آمد به سیر ماه آن مشکین کمند
بر فلک ماه تمام از هاله شد زناربند
پای رفتن از حریم او کجا دارد سپند؟ از صائب تبریزی غزل 2491
1. پای رفتن از حریم او کجا دارد سپند؟
در تماشاگاه او پا در حنا دارد سپند
از دل سنگین لیلی کعبه جان ساختند از صائب تبریزی غزل 2492
1. از دل سنگین لیلی کعبه جان ساختند
از غبار خاطر مجنون بیابان ساختند
در سر پرشور ما تا رنگ سودا ریختند از صائب تبریزی غزل 2493
1. در سر پرشور ما تا رنگ سودا ریختند
لاله ها پیمانه خود را به صحرا ریختند
خانه آرایان ز تعمیر درون غافل شدند از صائب تبریزی غزل 2494
1. خانه آرایان ز تعمیر درون غافل شدند
اصلشان چون بود از گل، خرج آب و گل شدند
لاله ها از پرتو رخسار او گلگون شدند از صائب تبریزی غزل 2495
1. لاله ها از پرتو رخسار او گلگون شدند
سروها از نسبت بالای او موزون شدند
اهل همت جنس خواری را به عزت می خرند از صائب تبریزی غزل 2496
1. اهل همت جنس خواری را به عزت می خرند
خاک راه را از تهیدستان به قیمت می خرند