شود چو غنچه سخن پیشه، از صائب تبریزی غزل 2259
1. شود چو غنچه سخن پیشه، شیشه شیشه شراب است
چو دل تنک شد از اندیشه، شیشه شیشه شراب است
مرهم کافور خلق پرده صد از صائب تبریزی غزل 2260
1. مرهم کافور خلق پرده صد نشترست
صندل این ناکسان گرده دردسرست
غباری بجا از زمین مانده از صائب تبریزی غزل 2261
1. غباری بجا از زمین مانده است
بخاری ز چرخ برین مانده است
زمین نقش پایی است بر آستانت از صائب تبریزی غزل 2262
1. زمین نقش پایی است بر آستانت
فلک شیشه باری است از کاروانت
آیینه را سیاه کند با غبار از صائب تبریزی غزل 2263
1. آیینه را سیاه کند با غبار بحث
گو آسمان مکن به من خاکسار بحث
بر رخ ممکن بود پیوسته از صائب تبریزی غزل 2264
1. بر رخ ممکن بود پیوسته گرد احتیاج
لازم این نشأه افتاده است درد احتیاج
چون گذارد خشت اول بر زمین از صائب تبریزی غزل 2265
1. چون گذارد خشت اول بر زمین معمار کج
گر رساند بر فلک، باشد همان دیوار کج
نیست روی عرق آلود به گوهر از صائب تبریزی غزل 2266
1. نیست روی عرق آلود به گوهر محتاج
نبود حسن خداداد به زیور محتاج
داغ ما نیست به دلسوزی از صائب تبریزی غزل 2267
1. داغ ما نیست به دلسوزی یاران محتاج
نبود آتش خورشید به دامان محتاج
نیست با دیده ظاهر دل روشن از صائب تبریزی غزل 2268
1. نیست با دیده ظاهر دل روشن محتاج
نبود خانه آیینه به روزن محتاج
نیست یک گوهر سیراب به از صائب تبریزی غزل 2269
1. نیست یک گوهر سیراب به اندازه موج
چون گریبان بشکافد گل خمیازه موج؟
به داغ عشق نباشد مرا جگر از صائب تبریزی غزل 2270
1. به داغ عشق نباشد مرا جگر محتاج
به آفتاب ز خامی بود ثمر محتاج