گفتار تو شهدی است که جانها از صائب تبریزی غزل 2152
1. گفتار تو شهدی است که جانها مگس اوست
رفتار تو سیلی است که دل خار و خس اوست
تنها نه همین ماه به فرمان از صائب تبریزی غزل 2153
1. تنها نه همین ماه به فرمان خط اوست
خورشید هم از حلقه به گوشان خط اوست
بودی که نمودست وجودش، از صائب تبریزی غزل 2154
1. بودی که نمودست وجودش، دهن اوست
سیبی که سهیل است کبابش، ذقن اوست
کیفیت می با لب شکرشکن از صائب تبریزی غزل 2155
1. کیفیت می با لب شکرشکن توست
نقلی که می از خویش برآرد دهن توست
روزم سیه از پرتو آن چشم از صائب تبریزی غزل 2156
1. روزم سیه از پرتو آن چشم سیاه است
کز چین جبین سلسله جنبان نگاه است
یارب دل خون گشته ز مژگان از صائب تبریزی غزل 2157
1. یارب دل خون گشته ز مژگان که جسته است؟
این قطره گرم از دل سوزان که جسته است؟
در پرده شب هر که می ناب از صائب تبریزی غزل 2158
1. در پرده شب هر که می ناب گرفته است
از دست خضر در ظلمات آب گرفته است
از شش جهتم همچو شرر سنگ از صائب تبریزی غزل 2159
1. از شش جهتم همچو شرر سنگ گرفته است
این بار جنون سخت به من تنگ گرفته است
یک دلشده در دام نگاهت از صائب تبریزی غزل 2160
1. یک دلشده در دام نگاهت نگرفته است
در هاله آغوش، چو ماهت نگرفته است
در روی زمین یک سر پر شور از صائب تبریزی غزل 2161
1. در روی زمین یک سر پر شور نمانده است
ته جرعه ای از کاسه منصور نمانده است
از مرگ به ما نیم نفس بیش از صائب تبریزی غزل 2162
1. از مرگ به ما نیم نفس بیش نمانده است
یک گام ز سیلاب به خس بیش نمانده است
زان خرمن گل حاصل ما دامن از صائب تبریزی غزل 2163
1. زان خرمن گل حاصل ما دامن چیده است
زان سیب ذقن قسمت ما دست گزیده است