نتوان به دستگیری اخوان از صائب تبریزی غزل 2093
1. نتوان به دستگیری اخوان ز راه رفت
یوسف به ریسمان برادر به چاه رفت
هر زنده دل که جا به مقام از صائب تبریزی غزل 2094
1. هر زنده دل که جا به مقام رضا گرفت
از تیغ، فیض سایه بال هما گرفت
چشمی که از غبار خطش توتیا از صائب تبریزی غزل 2095
1. چشمی که از غبار خطش توتیا گرفت
از اشک خویش دامن آب بقا گرفت
دل راه اشک گرم به مژگان از صائب تبریزی غزل 2096
1. دل راه اشک گرم به مژگان تر گرفت
افسوس کاین گره سر راه گهر گرفت
بتوان به آه کام دل از آسمان از صائب تبریزی غزل 2097
1. بتوان به آه کام دل از آسمان گرفت
زور کمان به گرمی آتش توان گرفت
دل را ز ما به حسن ادا می از صائب تبریزی غزل 2098
1. دل را ز ما به حسن ادا می توان گرفت
زاندک توجهی دل ما می توان گرفت
کام از جهانِ دون به هوس از صائب تبریزی غزل 2099
1. کام از جهانِ دون به هوس می‌توان گرفت
این شهد ریزه را به مگس می‌توان گرفت
چون گوشه کلاه به پروانه از صائب تبریزی غزل 2100
1. چون گوشه کلاه به پروانه نشکنم؟
داغ از میان سوختگان دست من گرفت
دل رفته رفته رنگ لب لعل از صائب تبریزی غزل 2101
1. دل رفته رفته رنگ لب لعل او گرفت
زین باده، رنگ کوه بدخشان سبو گرفت
از زلف اگر نه حسن تو زنجیر از صائب تبریزی غزل 2102
1. از زلف اگر نه حسن تو زنجیر می گرفت
این دل رمیده را به چه تدبیر می گرفت؟
گر در میان هوا چو حبابت از صائب تبریزی غزل 2103
1. گر در میان هوا چو حبابت نمی گرفت
دریا به هیچ و پوچ حسابت نمی گرفت
از نوبهار روی زمین خشک از صائب تبریزی غزل 2104
1. از نوبهار روی زمین خشک و تر شکفت
این باغ را ببین که چه در یکدگر شکفت