لعلت به خنده پرده گل را از صائب تبریزی غزل 1986
1. لعلت به خنده پرده گل را دریده است
آیینه از رخت گل خورشید چیده است
تا دست من به گردن مینا از صائب تبریزی غزل 1987
1. تا دست من به گردن مینا رسیده است
کیفیتم به عالم بالا رسیده است
تا سینه ام به داغ محبت از صائب تبریزی غزل 1988
1. تا سینه ام به داغ محبت رسیده است
پروانه ام به مهر نبوت رسیده است
نور شکوه حق ز مقابل رسیده از صائب تبریزی غزل 1989
1. نور شکوه حق ز مقابل رسیده است
وقت شکست آینه دل رسیده است
دل از حریم سینه به مژگان از صائب تبریزی غزل 1990
1. دل از حریم سینه به مژگان رسیده است
کشتی به چار موجه طوفان رسیده است
چشم ترم که مشرق چندین از صائب تبریزی غزل 1991
1. چشم ترم که مشرق چندین ستاره است
بر آفتاب روی که گرم نظاره است؟
خون در دلم ز غیرت آن گوشواره از صائب تبریزی غزل 1992
1. خون در دلم ز غیرت آن گوشواره است
عالم سیاه در نظرم زان ستاره است
آب حیات ما ز شراب شبانه از صائب تبریزی غزل 1993
1. آب حیات ما ز شراب شبانه است
عیش مدام، زندگی جاودانه است
ما را ز عشق درد و غم بیکرانه از صائب تبریزی غزل 1994
1. ما را ز عشق درد و غم بیکرانه است
دریای بیکنار سراسر میانه است
تا در ترددست نفس، جان از صائب تبریزی غزل 1995
1. تا در ترددست نفس، جان روانه است
بر باد پای عمر، نفس تازیانه است
ابر بهار گلشن رخسار، از صائب تبریزی غزل 1996
1. ابر بهار گلشن رخسار، آینه است
آتش فروز شعله دیدار، آینه است
با عارض تو چهره شدن کار از صائب تبریزی غزل 1997
1. با عارض تو چهره شدن کار آینه است
دولت نصیب دیده بیدار آینه است