نه تخت جم، نه ملک سلیمانم از صائب تبریزی غزل 1950
1. نه تخت جم، نه ملک سلیمانم آرزوست
راهی به خلوت دل جانانم آرزوست
دستی به جام باده حمرایم از صائب تبریزی غزل 1951
1. دستی به جام باده حمرایم آرزوست
دست دگر به گردن مینایم آرزوست
تا خط به دور ماه رخت هاله از صائب تبریزی غزل 1952
1. تا خط به دور ماه رخت هاله بسته است
از هاله مه به حلقه ماتم نشسته است
جام شراب مرهم دلهای خسته از صائب تبریزی غزل 1953
1. جام شراب مرهم دلهای خسته است
خورشید مومیایی ماه شکسته است
باد بهار مرهم دلهای خسته از صائب تبریزی غزل 1954
1. باد بهار مرهم دلهای خسته است
گل مومیایی پر و بال شکسته است
این خار غم که در دل بلبل از صائب تبریزی غزل 1955
1. این خار غم که در دل بلبل نشسته است
از خون گل خمار خود اول شکسته است
پیری اگر چه بال و پرم را از صائب تبریزی غزل 1956
1. پیری اگر چه بال و پرم را شکسته است
پای جهان نورد خیالم نبسته است
عیش دل شکسته به آزار بسته از صائب تبریزی غزل 1957
1. عیش دل شکسته به آزار بسته است
جوش بهار آبله در خار بسته است
از رفتن تو باغ پریشان از صائب تبریزی غزل 1958
1. از رفتن تو باغ پریشان نشسته است
گل در کمین چاک گریبان نشسته است
آن کس که تاج را به فریدون از صائب تبریزی غزل 1959
1. آن کس که تاج را به فریدون گذاشته است
سودای عشق در سر مجنون گذاشته است
یک دل هزار زخم نمایان از صائب تبریزی غزل 1960
1. یک دل هزار زخم نمایان نداشته است
یک گل زمین هزار خیابان نداشته است
عارف به اختیار خود از از صائب تبریزی غزل 1961
1. عارف به اختیار خود از سر گذشته است
این رشته ناگسسته ز گوهر گذشته است