روشنگر وجود به راه اوفتادن از صائب تبریزی غزل 1926
1. روشنگر وجود به راه اوفتادن است
در جویبار، سبزی آب از ستادن است
مرگ سبکروان طلب، آرمیدن از صائب تبریزی غزل 1927
1. مرگ سبکروان طلب، آرمیدن است
چون نبض، زندگانی ما در تپیدن است
از سینه صافی دل بی کینه از صائب تبریزی غزل 1928
1. از سینه صافی دل بی کینه روشن است
دل بی غبار باشد اگر سینه روشن است
نقش حصیر نیست که بر پیکر از صائب تبریزی غزل 1929
1. نقش حصیر نیست که بر پیکر من است
شهباز اوج فقرم و این شهپر من است
از خون چو داغ لاله حصار از صائب تبریزی غزل 1930
1. از خون چو داغ لاله حصار دل من است
هر که بوی خون شنوی منزل من است
چشم اثر به گریه مستانه از صائب تبریزی غزل 1931
1. چشم اثر به گریه مستانه من است
خط نجات بر لب پیمانه من است
این کوه غم که در دل دیوانه از صائب تبریزی غزل 1932
1. این کوه غم که در دل دیوانه من است
سنگ ملامت ابجد طفلانه من است
دریا سواد سینه بی کینه از صائب تبریزی غزل 1933
1. دریا سواد سینه بی کینه من است
موج شکست، جوهر آیینه من است
طومار زلف شرح پریشانی از صائب تبریزی غزل 1934
1. طومار زلف شرح پریشانی من است
آیینه فرد دفتر حیرانی من است
آن روی آتشین که جگرها از صائب تبریزی غزل 1935
1. آن روی آتشین که جگرها کباب اوست
نور و صفای شمع و گل از آب و تاب اوست
در هر دلی که ریشه کند پیچ از صائب تبریزی غزل 1936
1. در هر دلی که ریشه کند پیچ و تاب عشق
پیوسته همچو زلف، سرش در کنار اوست
ماری است نی که مهره دل از صائب تبریزی غزل 1937
1. ماری است نی که مهره دل بیقرار اوست
جاروب سینه ها نفس بی غبار اوست