پیش کسی که درد به درمان از صائب تبریزی غزل 1891
1. پیش کسی که درد به درمان برابرست
هر خنده ای به زخم نمایان برابرست
با آب خضر آن خط شبگون برابرست از صائب تبریزی غزل 1892
1. با آب خضر آن خط شبگون برابرست
لفظی که تازه است به مضمون برابرست
وحدت سرای دل به جهانی از صائب تبریزی غزل 1893
1. وحدت سرای دل به جهانی برابرست
هر گوشه اش به کنج دهانی برابرست
بیم و امید در دل اهل جهان از صائب تبریزی غزل 1894
1. بیم و امید در دل اهل جهان پر است
هر جا که رنگ و بوست بهار و خزان پر است
با ما یکی است هر که ز مردم از صائب تبریزی غزل 1895
1. با ما یکی است هر که ز مردم جداترست
درمان ماست هر که به درد آشناترست
از شادی جهان غم دلدار از صائب تبریزی غزل 1896
1. از شادی جهان غم دلدار خوشترست
این است آن غمی که ز غمخوار خوشترست
عشق گهرشناس به دیوانه از صائب تبریزی غزل 1897
1. عشق گهرشناس به دیوانه خوشترست
از بهر گنج، گوشه ویرانه خوشترست
جانهای آرمیده ز مردم از صائب تبریزی غزل 1898
1. جانهای آرمیده ز مردم رمانترست
آبی که ایستاده تر اینجا روانترست
خط را به دور عارض او شان از صائب تبریزی غزل 1899
1. خط را به دور عارض او شان دیگرست
هر مور ازین سپاه سلیمان دیگرست
آیینه دار روی تو شرم و از صائب تبریزی غزل 1900
1. آیینه دار روی تو شرم و حیا بس است
پهلونشین سرو تو بند قبا بس است
خشتی مرا ز کوی تو در زیر از صائب تبریزی غزل 1901
1. خشتی مرا ز کوی تو در زیر بس است
سرمایه فراغت من اینقدر بس است
رخساره ترا ز عرق دیده از صائب تبریزی غزل 1902
1. رخساره ترا ز عرق دیده بان بس است
شبنم برای تازگی گلستان بس است