به دوست نامه نوشتن، شعار از صائب تبریزی غزل 1760
1. به دوست نامه نوشتن، شعار بیگانه است
به شمع، نامه پروانه بال پروانه است
خط تو چهره گشای بهار آینه از صائب تبریزی غزل 1761
1. خط تو چهره گشای بهار آینه است
تبسمت گل جیب و کنار آینه است
ز موج لاله و گل باغ عالم از صائب تبریزی غزل 1762
1. ز موج لاله و گل باغ عالم آبی است
پی کشیدن دل هر بنفشه قلابی است
ز یار لطف نهان خواستن از صائب تبریزی غزل 1763
1. ز یار لطف نهان خواستن فزون طلبی است
که دل زیاده برد خنده ای که زیر لبی است
عمارتی که نگردد خراب، از صائب تبریزی غزل 1764
1. عمارتی که نگردد خراب، همواری است
گلی که رنگ شکستن ندیده هشیاری است
به نوخطان نگرستن دلیل از صائب تبریزی غزل 1765
1. به نوخطان نگرستن دلیل دیده وری است
که حسن چهره بدیهی و حسن خط نظری است
درین جان که سرانجام خانه از صائب تبریزی غزل 1766
1. درین جان که سرانجام خانه پردازی است
عمارتی که به جای خودست خودسازی است
میی که درد ندارد صفای از صائب تبریزی غزل 1767
1. میی که درد ندارد صفای درویشی است
گلی که رنگ نبازد لقای درویشی است
شدم غبار و همان خارخار از صائب تبریزی غزل 1768
1. شدم غبار و همان خارخار من باقی است
توجه چمن آرا به این چمن باقی است
مرا که پرده چشم و حجاب از صائب تبریزی غزل 1769
1. مرا که پرده چشم و حجاب هر دو یکی است
قماش چهره او با نقاب هر دو یکی است
چراغ صبح و دم مستعار هر از صائب تبریزی غزل 1770
1. چراغ صبح و دم مستعار هر دو یکی است
بقای خرده جان و شرار هر دو یکی است
ازان مرا شب و روز سیاه از صائب تبریزی غزل 1771
1. ازان مرا شب و روز سیاه هر دو یکی است
که با غرور تو، آه و نگاه هر دو یکی است