ز بس به کشتن من تیغ مایل از صائب تبریزی غزل 1748
1. ز بس به کشتن من تیغ مایل افتاده است
هزار مرتبه در پای قاتل افتاده است
به نامرادی ما عشق مایل از صائب تبریزی غزل 1749
1. به نامرادی ما عشق مایل افتاده است
وگرنه مطلب کونین در دل افتاده است
نه چهره اش عرق از گرمی از صائب تبریزی غزل 1750
1. نه چهره اش عرق از گرمی هوا کرده است
نگاه را رخ او آب از حیا کرده است
نه خط ز خال لب یار سر برآورده از صائب تبریزی غزل 1751
1. نه خط ز خال لب یار سر برآورده است
که در هوای شکر، مور پر برآورده است
ز خاک همچون هدف هر که سر از صائب تبریزی غزل 1752
1. ز خاک همچون هدف هر که سر برآورده است
به جرم سرکشی از تیر پر برآورده است
کسی که بوسه بر آن لعل جانفزا از صائب تبریزی غزل 1753
1. کسی که بوسه بر آن لعل جانفزا زده است
چو خضر غوطه به سر چشمه بقا زده است
رفو به چاک دل خسته هیچ از صائب تبریزی غزل 1754
1. رفو به چاک دل خسته هیچ کس نزده است
که قفل بر دهن بسته هیچ کس نزده است
به نیم جلوه کسی کشوری از صائب تبریزی غزل 1755
1. به نیم جلوه کسی کشوری بهم نزده است
به یک پیاده کسی لشکری بهم نزده است
چه شوخی از نگه بیگناه از صائب تبریزی غزل 1756
1. چه شوخی از نگه بیگناه ما شده است؟
که شرم تشنه به خون نگاه ما شده است
جهان ز عکس رخ آن یگانه از صائب تبریزی غزل 1757
1. جهان ز عکس رخ آن یگانه پر شده است
مثال واحد و آیینه خانه پر شده است
هنوز خنده ازان لب بدر از صائب تبریزی غزل 1758
1. هنوز خنده ازان لب بدر نیامده است
نمک به پرسش داغ جگر نیامده است
کدام زهره جبین بی نقاب از صائب تبریزی غزل 1759
1. کدام زهره جبین بی نقاب گردیده است؟
که آتش از عرق شرم، آب گردیده است