حذر کنید ز چشمی که آسمان گون است از صائب تبریزی غزل 1736
1. حذر کنید ز چشمی که آسمان گون است
که همچو سبزه شمشیر تشنه خون است
ثبات دولت خوبی ز کوه تمکین است از صائب تبریزی غزل 1737
1. ثبات دولت خوبی ز کوه تمکین است
حصار عافیت باغ، گوش سنگین است
رکاب عزم تو در دست خواب سنگین است از صائب تبریزی غزل 1738
1. رکاب عزم تو در دست خواب سنگین است
وگرنه توسن فرصت همیشه در زین است
گلی که طرح دهد رخ به نوبهار این است از صائب تبریزی غزل 1739
1. گلی که طرح دهد رخ به نوبهار این است
لبی که می شکند دیدنش خمار این است
خوشا دلی که نمکسود از ملاحت اوست از صائب تبریزی غزل 1740
1. خوشا دلی که نمکسود از ملاحت اوست
کباب آتش بی زینهار طلعت اوست
ز درد، عشق مرا بی نیاز ساخته است از صائب تبریزی غزل 1741
1. ز درد، عشق مرا بی نیاز ساخته است
ز جستجوی دوا بی نیاز ساخته است
هنوز خط ز لب یار برنخاسته است از صائب تبریزی غزل 1742
1. هنوز خط ز لب یار برنخاسته است
غبار فتنه ازین رهگذر نخاسته است
مرا به سیل سبکسیر رشک می آید از صائب تبریزی غزل 1743
1. مرا به سیل سبکسیر رشک می آید
که غیر صدق طلب راهبر نخواسته است
گشاد دل به سخنهای آشنا بسته است از صائب تبریزی غزل 1744
1. گشاد دل به سخنهای آشنا بسته است
نشاط گل به سبکدستی صبا بسته است
به هیچ و پوچ مرا عمر چون شرر بسته است از صائب تبریزی غزل 1745
1. به هیچ و پوچ مرا عمر چون شرر بسته است
ز خود برون شدن من به یک نظر بسته است
نمک به دیده ام از غیرت حنا خفته است از صائب تبریزی غزل 1746
1. نمک به دیده ام از غیرت حنا خفته است
که زیر پای تو چون عاشقان چرا خفته است
به هر دل آتشی از روی دلبر افتاده است از صائب تبریزی غزل 1747
1. به هر دل آتشی از روی دلبر افتاده است
سپند ماست که از چشم مجمر افتاده است