هزار رنگ گل فیض در گل صبح است از صائب تبریزی غزل 1665
1. هزار رنگ گل فیض در گل صبح است
اثر ز حلقه به گوشان بلبل صبح است
مرا ز پیر خرابات این سخن یادست از صائب تبریزی غزل 1666
1. مرا ز پیر خرابات این سخن یادست
که غیر عالم آب آنچه هست بر بادست
مرا ز پیر خرابات نکته ای یادست از صائب تبریزی غزل 1667
1. مرا ز پیر خرابات نکته ای یادست
که غیر عالم آب آنچه هست بر بادست
نشاط عالم بی اعتبار درگردست از صائب تبریزی غزل 1668
1. نشاط عالم بی اعتبار درگردست
چو برق، خوشدلی روزگار در گردست
ز سادگی است به فرزند هر که خرسندست از صائب تبریزی غزل 1669
1. ز سادگی است به فرزند هر که خرسندست
که مادر و پدر غم، وجود فرزندست
نهال شمع ز سبزی ازان برومندست از صائب تبریزی غزل 1670
1. نهال شمع ز سبزی ازان برومندست
که دایم از پر پروانه برگ پیوندست
بنای صبر که همسنگ کوه الوندست از صائب تبریزی غزل 1671
1. بنای صبر که همسنگ کوه الوندست
به یک اشاره موی میان او بندست
به حرف سرد نصیحت زوال ما بندست از صائب تبریزی غزل 1672
1. به حرف سرد نصیحت زوال ما بندست
هلاک شمع به یک سیلی صبا بندست
ز بس که واله و حیران و بیقرار خودست از صائب تبریزی غزل 1673
1. ز بس که واله و حیران و بیقرار خودست
گرفته آینه بر کف در انتظار خودست
خوشا سری که ز تدبیر عقل نومیدست از صائب تبریزی غزل 1674
1. خوشا سری که ز تدبیر عقل نومیدست
که سال و ماه به دیوانه سر به سر عیدست
درین دو هفته که زاینده رود سرشارست از صائب تبریزی غزل 1675
1. درین دو هفته که زاینده رود سرشارست
پلی است آن طرف آب، هر که هشیارست
ازان به خاطر من ترک کار دشوارست از صائب تبریزی غزل 1676
1. ازان به خاطر من ترک کار دشوارست
که بار دوش توکل شدن به دل بارست