آن که در جام خضر آب بقا ریخته است از صائب تبریزی غزل 1522
1. آن که در جام خضر آب بقا ریخته است
به لب تشنه ما زهر فنا ریخته است
هر طرف روی نهی باده جان ریخته است از صائب تبریزی غزل 1523
1. هر طرف روی نهی باده جان ریخته است
این چه فیض است که در دیر مغان ریخته است
همچو زنجیر به هم ناله ما پیوسته است از صائب تبریزی غزل 1524
1. همچو زنجیر به هم ناله ما پیوسته است
شور این سلسله تا روز جزا پیوسته است
رگ جانها به دم تیغ عدم پیوسته است از صائب تبریزی غزل 1525
1. رگ جانها به دم تیغ عدم پیوسته است
زود بر باد رود هر چه به دم پیوسته است
خط سبزی که به گرد لب جانان گشته است از صائب تبریزی غزل 1526
1. خط سبزی که به گرد لب جانان گشته است
پی خضرست که بر چشمه حیوان گشته است
غنچه را چاک به دامن ز گریبان رفته است از صائب تبریزی غزل 1527
1. غنچه را چاک به دامن ز گریبان رفته است
تا که دیگر به تماشای گلستان رفته است؟
هر که از قافله کعبه جدا افتاده است از صائب تبریزی غزل 1528
1. هر که از قافله کعبه جدا افتاده است
کارش از راهنمایان به خدا افتاده است
خال زیر لب آن ماه لقا افتاده است از صائب تبریزی غزل 1529
1. خال زیر لب آن ماه لقا افتاده است
چشم بد دور که بسیار بجا افتاده است
آتش از خشکی مغزم به دماغ افتاده است از صائب تبریزی غزل 1530
1. آتش از خشکی مغزم به دماغ افتاده است
برق در خانه ام از نور چراغ افتاده است
هر که را می نگرم سوخته جان افتاده است از صائب تبریزی غزل 1531
1. هر که را می نگرم سوخته جان افتاده است
این چه برق است درین لاله ستان افتاده است؟
از شکر خنده ات آتش به جهان افتاده است از صائب تبریزی غزل 1532
1. از شکر خنده ات آتش به جهان افتاده است
این چه شورست که در عالم جان افتاده است؟