اشک لعلی است روان بر رخ از صائب تبریزی غزل 1426
1. اشک لعلی است روان بر رخ چون زر که مراست
بحر و کان را نبود این زر و گوهر که مراست
پرده شب بود ایام شبابی از صائب تبریزی غزل 1427
1. پرده شب بود ایام شبابی که مراست
رگ سنگ است ز غفلت رگ خوابی که مراست
از زمین اوج گرفته است از صائب تبریزی غزل 1428
1. از زمین اوج گرفته است غباری که مراست
ایمن از سیلی موج است کناری که مراست
کار سرجوش کند درد ایاغی از صائب تبریزی غزل 1429
1. کار سرجوش کند درد ایاغی که مراست
پر طاوس بود پای چراغی که مراست
در لحد گل نکند شعله داغی از صائب تبریزی غزل 1430
1. در لحد گل نکند شعله داغی که مراست
روغن از ریگ کند جذب چراغی که مراست
قانع از صاف به دردست دماغی از صائب تبریزی غزل 1431
1. قانع از صاف به دردست دماغی که مراست
روغن از ریگ کند جذب، چراغی که مراست
دانه اشک بود توشه راهی از صائب تبریزی غزل 1432
1. دانه اشک بود توشه راهی که مراست
دل آسوده بود قافله گاهی که مراست
دل بی صبر به طوفان بلا از صائب تبریزی غزل 1433
1. دل بی صبر به طوفان بلا رهبر ماست
بال موج خطر از کشتی بی لنگر ماست
عشرت روی زمین در دل ویرانه از صائب تبریزی غزل 1434
1. عشرت روی زمین در دل ویرانه ماست
خلوت سینه پر آه، پریخانه ماست
لاله روشنگر چشم و دل سودایی از صائب تبریزی غزل 1435
1. لاله روشنگر چشم و دل سودایی ماست
دیدن سوختگان سرمه بینایی ماست
آن که از بال هما افسر دولت از صائب تبریزی غزل 1436
1. آن که از بال هما افسر دولت می خواست
کاش از سایه دیوار قناعت می خواست
غمگسار دل سودازده من از صائب تبریزی غزل 1437
1. غمگسار دل سودازده من شبهاست
همزبانی که مرا هست همین یاربهاست