فرح آباد من آنجاست که جانان آنجاست از صائب تبریزی غزل 1415
1. فرح آباد من آنجاست که جانان آنجاست
اشرف آنجاست که آن سرو خرامان آنجاست
نه خط از چهره آن آینه سیما برخاست از صائب تبریزی غزل 1416
1. نه خط از چهره آن آینه سیما برخاست
که درین آینه، جوهر به تماشا برخاست
قد موزون تو روزی که به جولان برخاست از صائب تبریزی غزل 1417
1. قد موزون تو روزی که به جولان برخاست
هر که را بود دلی، از سر ایمان برخاست
خط سبزی که ز پشت لب جانان برخاست از صائب تبریزی غزل 1418
1. خط سبزی که ز پشت لب جانان برخاست
رگ ابری است که از چشمه حیوان برخاست
از خط سبز نشد یک سر مو حسن تو کم از صائب تبریزی غزل 1419
1. از خط سبز نشد یک سر مو حسن تو کم
در ته زنگ ز شمشیر تو جوهر پیداست
خط نارسته ز لعل لب دلبر پیداست از صائب تبریزی غزل 1420
1. خط نارسته ز لعل لب دلبر پیداست
رشته از صافی این دانه گوهر پیداست
از لب خشک صدف ریزش نیسان پیداست از صائب تبریزی غزل 1421
1. از لب خشک صدف ریزش نیسان پیداست
خشکی بحر ز سر پنجه مرجان پیداست
خط نارسته ازان چهره گلگون پیداست از صائب تبریزی غزل 1422
1. خط نارسته ازان چهره گلگون پیداست
مشک خالص شدن از صافی این خون پیداست
شور در دل فکند لعل خموشی که تراست از صائب تبریزی غزل 1423
1. شور در دل فکند لعل خموشی که تراست
خواب را تلخ کند چشمه نوشی که تراست
در کمین این فلک سخت کمانی که تراست از صائب تبریزی غزل 1424
1. در کمین این فلک سخت کمانی که تراست
عاقبت گرد برآرد ز نشانی که تراست
بی طراوت نشود سرو جوانی که تراست از صائب تبریزی غزل 1425
1. بی طراوت نشود سرو جوانی که تراست
در شکر خواب بهارست خزانی که تراست