از جهان تلخ نتوان با درشتی از صائب تبریزی غزل 1367
1. از جهان تلخ نتوان با درشتی کام یافت
کز زبان چرب، تشریف شکر بادام یافت
لفظ معنی شد، در آن تنگ از صائب تبریزی غزل 1368
1. لفظ معنی شد، در آن تنگ دهن مأوا نیافت
خرده گل آب شد، در غنچه او جا نیافت
تا به فکر خود فتادم روزگار از صائب تبریزی غزل 1369
1. تا به فکر خود فتادم روزگار از دست رفت
تا شدم از کار واقف، وقت کار از دست رفت
گر چه از بیداد خسرو زین از صائب تبریزی غزل 1370
1. گر چه از بیداد خسرو زین جهان فرهاد رفت
دولت او هم به اندک فرصتی بر باد رفت
آنچه از خط یار را بر غنچه از صائب تبریزی غزل 1371
1. آنچه از خط یار را بر غنچه مستور رفت
کی به تنگ شکر از تاراج خیل مور رفت؟
چون قلم مد حیات من به قیل از صائب تبریزی غزل 1372
1. چون قلم مد حیات من به قیل وقال رفت
هستی بی مغز من در وصف خط وخال رفت
هر که عبرت حاصل از اوضاع از صائب تبریزی غزل 1373
1. هر که عبرت حاصل از اوضاع دنیا کرد و رفت
یوسف خود را درین بازار پیدا کرد و رفت
بوی زلف او حواسم را پریشان از صائب تبریزی غزل 1374
1. بوی زلف او حواسم را پریشان کرد و رفت
برگ عیش پنج روزم را به دامان کرد و رفت
دوش آن نامهربان احوال از صائب تبریزی غزل 1375
1. دوش آن نامهربان احوال ما پرسید و رفت
صد سخن سر کرد، اما یک سخن نشنید و رفت
زهرخند ای دل که دور گریه از صائب تبریزی غزل 1376
1. زهرخند ای دل که دور گریه مستانه رفت
روزگار دار و گیر شیشه و پیمانه رفت
وقت خط دل کام خود زان لعل از صائب تبریزی غزل 1377
1. وقت خط دل کام خود زان لعل روح افزا گرفت
در بهاران می توان داد دل از صهبا گرفت
قطره خونی شد از دست نگارینش از صائب تبریزی غزل 1378
1. قطره خونی شد از دست نگارینش چکید
بس که از دستم به ناز آن نازنین دل را گرفت