می توان از گلشن فردوس از صائب تبریزی غزل 1355
1. می توان از گلشن فردوس دست افشان گذشت
از تماشای بناگوش بتان نتوان گذشت
برق چون ابر بهار از کشت از صائب تبریزی غزل 1356
1. برق چون ابر بهار از کشت من گریان گذشت
سیل گردآلود خجلت زین ده ویران گذشت
کاروان گریه از چشمم ندانم از صائب تبریزی غزل 1357
1. کاروان گریه از چشمم ندانم چون گذشت
تا سر مژگان رسید، از صد محیط خون گذشت
از سر خاک شهیدان یار خوش از صائب تبریزی غزل 1358
1. از سر خاک شهیدان یار خوش سنگین گذشت
از محیط آتشین نتوان به این تمکین گذشت
عمر من در سایه آن قامت از صائب تبریزی غزل 1359
1. عمر من در سایه آن قامت دلجو گذشت
از چنان حیرت فرا سروی چسان این جو گذشت؟
مد عمر من چو نی در ناله از صائب تبریزی غزل 1360
1. مد عمر من چو نی در ناله و زاری گذشت
از تهی مغزی حیاتم در سبکساری گذشت
روزگار ما به غفلت از تن از صائب تبریزی غزل 1361
1. روزگار ما به غفلت از تن آسانی گذشت
عمر ما چون چشم قربانی به حیرانی گذشت
از سودا آفرینش دل مکدر از صائب تبریزی غزل 1362
1. از سودا آفرینش دل مکدر بازگشت
با دهان خشک ازین ظلمت سکندر بازگشت
پیش خط تازه آن سرو بستان از صائب تبریزی غزل 1363
1. پیش خط تازه آن سرو بستان بهشت
از سیه پیران بود در دیده ریحان بهشت
آنچه من برتافتم از درد، از صائب تبریزی غزل 1364
1. آنچه من برتافتم از درد، مجنون برنتافت
این قدر کوه گران بر سینه هامون برنتافت
هر که راه گفتگو در پرده از صائب تبریزی غزل 1365
1. هر که راه گفتگو در پرده اسرار یافت
چون کلیم از لن ترانی لذت دیدار یافت
هر که خود را یافت، دولت از صائب تبریزی غزل 1366
1. هر که خود را یافت، دولت در کنار خویش یافت
حاصل روی زمین را در غبار خویش یافت