بحث با جاهل نه کارم مردم از صائب تبریزی غزل 1177
1. بحث با جاهل نه کارم مردم فرزانه است
هر که با اطفال می گردد طرف دیوانه است
این که روزی بی تردد می از صائب تبریزی غزل 1178
1. این که روزی بی تردد می رسد افسانه است
پنجه کوشش کلید رزق را دندانه است
بوسه گاه جان ما آخر لب از صائب تبریزی غزل 1179
1. بوسه گاه جان ما آخر لب پیمانه است
خاک ما چون درد می در گوشه میخانه است
گردش گردون به چشمم گردش از صائب تبریزی غزل 1180
1. گردش گردون به چشمم گردش پیمانه است
عالم از کیفیت حسن تو یک میخانه است
هر که غافل را نصیحت می از صائب تبریزی غزل 1181
1. هر که غافل را نصیحت می کند دیوانه است
خواب غفلت برده را طبل رحیل افسانه است
شمع را بالین پر، بال و از صائب تبریزی غزل 1182
1. شمع را بالین پر، بال و پر پروانه است
بستر آسودگی خاکستر پروانه است
شوق دل دیگر به آب تیغ مژگان از صائب تبریزی غزل 1183
1. شوق دل دیگر به آب تیغ مژگان تشنه است
آتش خاکسترآلودم به دامان تشنه است
دل میان چار عنصر تن به از صائب تبریزی غزل 1184
1. دل میان چار عنصر تن به سختی داده ای است
دانه در آسیای چار سنگ افتاده ای است
بی غبار خط نگاهم توتیا از صائب تبریزی غزل 1185
1. بی غبار خط نگاهم توتیا گم کرده ای است
در ته ابر سیه ماه جلا گم کرده ای است
بی اجابت آه مرغ آشیان از صائب تبریزی غزل 1186
1. بی اجابت آه مرغ آشیان گم کرده ای است
ناله بی فریادرس تیر نشان گم کرده ای است
صبح از خورشید تابان دست از صائب تبریزی غزل 1187
1. صبح از خورشید تابان دست بر دل مانده ای است
آفتاب از صبح داغ در نمک خوابانده ای است
بی جمالت مردمک آیینه از صائب تبریزی غزل 1188
1. بی جمالت مردمک آیینه نزدوده ای است
بی تماشای تو مژگان دست بر هم سوده ای است