روباهی از برکت از منوچهر آتشی اشعار پراکنده 38

1 روباهی از برکت رنگهای شگفت

2 طاووس پر شکوهی شده در گوشهای از این جهان ؟

3 طاووسی از برکت رنگ های دلارا

4 پا در خور دم یافته

5 در گوشه ای از این جهان ؟

6 مرا چه سود اما

7 که همان شتر صبور بارکشم

8 در وادی سراب ها و دروغ

9 و جز سایه دراز و بی قواره همیشه شلنگ انداز خود

10 تماشاگهی ندارم به سایه روشن صبح و غروب

11 بارم چه کو کنار چه زمرد

12 نه می بینمش نه می خواهم ببینمش

13 و نه احساسش می کنم

14 و سوارم

15 چه

16 امیری برنا و برومند

17 چه حرامی بدنهادی

18 می بینمش و می ستایمش

19 و می برمش بر پشت

20 اگر چه نمی شناسمش

21 چه آموخته ام از روزگار و کار جز این ؟

22 کینه پر آوازه ام ؟

23 یک بار در من بیدار شد

24 غریدم و کف به لب آوردن و هجوم بردم

25 امیر و حرامی هر دو

26 در معرض

27 صاعقه ام بودند

28 و سرانجام

29 آنکه جان بدر برد

30 حرامی بدنهاد بود

31 که اکنون

32 برگرده ام نشسته و می راندم

33 هر سو که خود بخواهد

34 زنم کرمجی بور زیبایی زاییده ؟

35 طاووسی پای در خور دم یافته

36 رئباهی از برکت رنگ ها

37 مرا چه سود اما

38 که بار سنگین

39 چه

40 شوکران چه زمرد

41 بارم

42 و حرامی نابکار سوارم است

43 دیگر سقراط و افعی را

44 از هم تمیز نمی دهم

45 و سراب را

46 به دنبال سایه بی قواره خود

47 می پیمایم

48 مدام

49 مدام

50 مدام

51 اگر به فراز نمی شتابم

52 مپندار که نمی یارمت رسیدن

53 امتناع من از صعود انکار تست

54 تحقیر می کنم بلندایت را

55 زیرا که حقیران تسخیرت می کنند

56 نخستین بیرق را

57 ناتوان ترینان برافراشتند

58 و بیرق ما

59 که سنگین ترین بود و سپیدترین

60 به خون برادرانم آغشته شد

61 به مکر ناجوانمردانه ناتوان ترینان

62 هفت برادر بودیم

63 نخستین را بر هزاره نخست

64 به زیر برف سرخ کفن کردم

65 و ششمین را از هزاره ششم

66 کوتوله ای

67 دشکیش

68 از شیفتگان بلندای تو

69 تا خود بلندتر بنماید

70 از پرتگاه مخوف به زیر افکند

71 هفتمین منم

72 که بیرق را به مغازه ای پنهان کرده ام

73 که لگدمال ناپاکان نشود

74 و خود انزوا گزیده کنارش

75 به پاسداریش

76 و انکار می کنم بلندایت را

77 اما

78 روزی

79 از پناهگاه

80 از هزاره هفتم

81 به بالا خواهم شتافت

82 تا چوبدست های کهنه آویز حقیران را

83 بر کنم و به باد سپارم

84 و بیرق سنگینم را

85 بر بلندای ناچیز تو برافرازم

86 پس آنگاه

87 تو بلندترین چکاد جهان خواهی بود

88 ه یمن بلندای بیرق من

89 ای زمین

90 (اشعار منوچهر آتشی)