به کوی عاشقی از عافیت از امیرخسرو دهلوی غزل 1025
1. به کوی عاشقی از عافیت نشان ندهند
هر آن کسی که بدو این دهند، آن ندهند
باز ابر آمد و بر سبزه از امیرخسرو دهلوی غزل 1026
1. باز ابر آمد و بر سبزه درافشانی کرد
برگ گل را صدف لولوی عمانی کرد
حد حسنت گر اهل دل بدانند از امیرخسرو دهلوی غزل 1027
1. حد حسنت گر اهل دل بدانند
دو عالم در ته پایت فشانند
خوش آن شبی که سرم زیر از امیرخسرو دهلوی غزل 1028
1. خوش آن شبی که سرم زیر پای یار بماند
دو دیده در ره آن سرو گلعذار بماند
دل شد ز دست و بر مژه از امیرخسرو دهلوی غزل 1029
1. دل شد ز دست و بر مژه از خون نشان بماند
جان رفت و یار گم شده بر جای جان بماند
عشاق دل غمزده را شاد از امیرخسرو دهلوی غزل 1030
1. عشاق دل غمزده را شاد نخواهند
خوبان تن ویران شده آباد نخواهند
عشاق هر شب از تو به از امیرخسرو دهلوی غزل 1031
1. عشاق هر شب از تو به خوناب خفته اند
چون شمع صبح مرده و بی تاب خفته اند
غارت عشقت رسید، رخت از امیرخسرو دهلوی غزل 1032
1. غارت عشقت رسید، رخت دل از ما ببرد
فتنه به کین سر کشید، شحنه به خون پی فشرد
گر چه خوبان ز مه فزون از امیرخسرو دهلوی غزل 1033
1. گر چه خوبان ز مه فزون باشند
پیش آن ماه من زبون باشند
یاران که بوده اند از امیرخسرو دهلوی غزل 1034
1. یاران که بوده اند ندانم کجا شدند؟
یارب، چه روز بود که از ما جدا شدند؟
آن مست ناز جان جهان از امیرخسرو دهلوی غزل 1035
1. آن مست ناز جان جهان که می رود
وان گل به دست سرو روان که می رود