چو آن شوخ شب در دل زار از امیرخسرو دهلوی غزل 1001
1. چو آن شوخ شب در دل زار گردد
مرا خواب در دیده دشوار گردد
بدان دلفریبی که گیتی از امیرخسرو دهلوی غزل 1002
1. بدان دلفریبی که گیتی نماید
خردمند را دل نهادن نشاید
بر آن است جانم که ناگه از امیرخسرو دهلوی غزل 1003
1. بر آن است جانم که ناگه برآید
چو از بهر یک دیدنت می نپاید
ز من بشنو، ای دل که از امیرخسرو دهلوی غزل 1004
1. ز من بشنو، ای دل که خوبان چه چیزند؟
عزیزان قومند و قومی عزیزند
خوش آن شب که چشمم بر از امیرخسرو دهلوی غزل 1005
1. خوش آن شب که چشمم بر آن نای بود
مژه هر زمان اشک پالای بود
تو گر خویشتن را بخواهی از امیرخسرو دهلوی غزل 1006
1. تو گر خویشتن را بخواهی نمود
کسی سرو و گل را نخواهد ستود
دو چشمت که تیر بلا از امیرخسرو دهلوی غزل 1007
1. دو چشمت که تیر بلا می زند
چنان تیر بهر چرا می زند؟
لبش در شکر خنده جان از امیرخسرو دهلوی غزل 1008
1. لبش در شکر خنده جان می برد
شکیب از من ناتوان می برد
دل از بند زلفت رها از امیرخسرو دهلوی غزل 1009
1. دل از بند زلفت رها کی شود؟
دلت با دلم آشنا کی شود
شبی آن پسر دل من ستد، از امیرخسرو دهلوی غزل 1010
1. شبی آن پسر دل من ستد، اگر این طرف گذری کند
چو نگه کند غم و درد من، به دل آخرش اثری کند
تو رفته ای و ز تو نامه از امیرخسرو دهلوی غزل 1011
1. تو رفته ای و ز تو نامه ای به من نرسد
چگونه قصه دردم به مرد و زن نرسد؟
از اشک من به کویت جز از امیرخسرو دهلوی غزل 1012
1. از اشک من به کویت جز سرخ گل نروید
زان گل که بویت آید، میرد کسی که بوید