دهنت را نفس نمی بیند از امیرخسرو دهلوی غزل 989
1. دهنت را نفس نمی بیند
مگرت هست و کس نمی بیند
اگر آن ماه مهربان گردد از امیرخسرو دهلوی غزل 990
1. اگر آن ماه مهربان گردد
غم دل غمگسار جان گردد
خم زلفت که مشک چین آمد از امیرخسرو دهلوی غزل 991
1. خم زلفت که مشک چین آمد
با گل و لاله همنشین آمد
دل ز روی تو دور نتوان از امیرخسرو دهلوی غزل 992
1. دل ز روی تو دور نتوان کرد
با رخت یاد حور نتوان کرد
دلبرم بی وفاست، چتوان از امیرخسرو دهلوی غزل 993
1. دلبرم بی وفاست، چتوان کرد
میل او با جفاست، چتوان کرد
با رخت شب چراغ نتوان از امیرخسرو دهلوی غزل 994
1. با رخت شب چراغ نتوان کرد
بی رخت سینه داغ نتوان کرد
آنچه یک چند آب حیوان از امیرخسرو دهلوی غزل 995
1. آنچه یک چند آب حیوان کرد
لب لعلت هزار چندان کرد
دل بدین و بدو نخواهم از امیرخسرو دهلوی غزل 996
1. دل بدین و بدو نخواهم داد
جز به یار نکو نخواهم داد
دل با درد را کجا یابند؟ از امیرخسرو دهلوی غزل 997
1. دل با درد را کجا یابند؟
گونه زرد را کجا یابند؟
شکن زلف باز خواهی کرد از امیرخسرو دهلوی غزل 998
1. شکن زلف باز خواهی کرد
بر مه از شب طراز خواهی کرد
مناز، ای بت چین، که از امیرخسرو دهلوی غزل 999
1. مناز، ای بت چین، که چین هم نماند
قرار جهان اینچنین هم نماند
اگر دلبری چون تو جایی از امیرخسرو دهلوی غزل 1000
1. اگر دلبری چون تو جایی برآید
به هر جا که شنید بلایی برآید