مرا غمی ست که پیدا نمی از امیرخسرو دهلوی غزل 941
1. مرا غمی ست که پیدا نمی توانم کرد
حکایت دل شیدا نمی توانم کرد
شب اوفتاد و غمم باز از امیرخسرو دهلوی غزل 942
1. شب اوفتاد و غمم باز کار خواهد کرد
دو چشم تیره ستاره شمار خواهد کرد
منم که تا زیم از عشق از امیرخسرو دهلوی غزل 943
1. منم که تا زیم از عشق مست خواهم بود
به راه خوبان چون خاک پست خواهم بود
نه پیش از این مژه زینگونه از امیرخسرو دهلوی غزل 944
1. نه پیش از این مژه زینگونه خونفشانم بود
نظاره تو بلا شد که آن زمانم بود
صبا ز زلف تو بویی به از امیرخسرو دهلوی غزل 945
1. صبا ز زلف تو بویی به عاشقان آورد
نسیم آن به تن رفته باز جان آورد
خطاب طلعت تو نامه زمین از امیرخسرو دهلوی غزل 946
1. خطاب طلعت تو نامه زمین کردند
فرشتگان همه بر رویت آفرین کردند
چو خط سبز تو بر آفتاب از امیرخسرو دهلوی غزل 947
1. چو خط سبز تو بر آفتاب بنویسند
به دود دل سبق مشک ناب بنویسند
جماعتی که ز هم صحبتان از امیرخسرو دهلوی غزل 948
1. جماعتی که ز هم صحبتان جدا باشند
چگونه با خرد و صبر آشنا باشند
نه با تو نسبت سرو چمن از امیرخسرو دهلوی غزل 949
1. نه با تو نسبت سرو چمن شود پیوند
نه شاخ سبزه به شاخ سمن شود پیوند
جوان و پیر که در بند از امیرخسرو دهلوی غزل 950
1. جوان و پیر که در بند مال و فرزندند
نه عاقلند که طفلان ناخردمند
فسرده را سخن از عاشقی از امیرخسرو دهلوی غزل 951
1. فسرده را سخن از عاشقی نباید راند
که گرد عافیت از آستین جان نفشاند
چو کارهای جهان است از امیرخسرو دهلوی غزل 952
1. چو کارهای جهان است جمله بی بنیاد
حکیم در وی ننهاد کارها بنیاد