غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 چو در چمن روی از خنده لب مبند آنجا که تا دگر نکند غنچه زهر خند آنجا

2 رخ تو دیدم و گفتی سپند سوز مرا چو جان بجاست چه سوزد کسی سپند آنجا

3 کسان به کوی تو پندم دهند و در جایی که دیده روی تو بیند، چه جای پند آنجا

4 به خانه تو همه روز بامداد بود که آفتاب نیارد شدن بلند آنجا

1 جانا، به پرسش یاد کن روزی من گم بوده را آخر به رحمت باز کن آن چشم خواب آلوده را

2 ناخوانده سویت آمدم، ناگفته رفتی از برم یعنی سیاست این بود فرمان نافرموده را

3 رفتی همانا وه که من زنده بمانم در غمت یارب، کجا یابم دگر آن صبر وقتی بوده را

4 باز آی و بنشین ساعتی، آخر چه کم خواهد شدن گر شاد گردانی دمی یاران غم فرموده را

1 چو خواهی برد روزی عاقبت این جان مفتون را گه از گاهی به من بنمای باری صنع بیچون را

2 تو می کن هر چه خواهی، من نیارم دم زدن زیرا که گر چه خون کند سلطان، نیارند از پی خون را

3 نخواهم داد دربان ترا بهر درون زحمت بسنده ست آنکه بوسم گه گهی دیوار بیرون را

4 دل من نامه در دست و خون دیده عنوانش بس از غمازی عنوان برون بر حال مضمون را

1 چه اقبال است این یا رب که دولت داده رو ما را که در کوی فراموشان گذر شد یار زیبا را

2 کمربند من آمد نزد من خنده‌زنان امشب توقف کن که لختی بنگرم پروین و جوزا را

3 بحمدالله که بیداری شب‌هایم نشد ضایع بدیدم خفته در آغوش خود آن سرو بالا را

4 به تشویش دهل رنجه مشو، ای نوبتی، امشب که خفتن در بر یار است بیداران شب‌ها را

1 دیوانه می کنی دل و جان خراب را مشکن به ناز سلسله مشک ناب را

2 بی جرم اگر چه ریختن خون بود و بال تو خون من بریز ز بهر ثواب را

3 بوی وصال در خور این روزگار نیست ضایع مکن به دلق گدایان گلاب را

4 ای عشق، شغل تو چو به من ناکسی رسید آخر کسی نماند چهان خراب را

1 دلم در عاشقی آواره شد آواره تر بادا تنم از بیدلی بیچاره شد بیچاره تر بادا

2 به تاراج عزیزان زلف تو عیارییی دارد به خونریز غریبان چشم تو عیاره تر بادا

3 رخت تازه ست و بهر مردن خود تازه تر خواهم دلت خاره ست و بهر کشتن من خاره تر بادا

4 گر ای زهد، دعای خیر می گویی مرا این گو که آن آواره از کوی بتان آواره تر بادا

1 رفت آنکه چشم راحت خوش می غنود ما را عشق آمد و برآورد از سینه دود ما را

2 تاراج خوبرویی در ملک جان در آمد آن دل که بود وقتی گویی نبود ما را

3 پاسنگ خویش بودم در گوشه صبوری بادی ز سویت آمد اندر ربود ما را

4 هر روز در شب غم خوش می کند سرایم آن دیدنی که اول خوش می نمود ما را

1 رخت صبوری تمام سوخته شد سینه را شعله فروزان هنوز آتش دیرینه را

2 غم که مرا در دل است کس نکند باورم پیش که پاره کنم وای من این سینه را

3 رخ بنما بر مراد، گر نه به خون منی آب به سیری مده تشنه دیرینه را

4 توبه ز می کرده بود دل که تو ساقی شدی باز همان حال شد احمد پارینه را

1 رسید باد صبا تازه کرد جان مرا نهفته داد به من بوی دلستان مرا

2 بخفت نرگس و فریاد کم کن، ای بلبل کنون که خواب گرفته است ناتوان مرا

3 صبا سواد چمن زا چو نسخه کرد بر آب به گل نمود که بنگر خط روان مرا

4 مرا گذر به گلستان بس است، لیک چه سود که سوی من گذری نیست گلستان مرا

1 شبم خیال تو بس، با قمر چه کار مرا من و چو کوه شبی، با سحر چه کار مرا

2 من آستان تو بوسم، حدیث لب نکنم چو من به خاک خوشم، با شکر چه کار مرا

3 نبینم آن لب خندان ز بیم جان یک ره ز دور سنگ خورم، با گهر چه کار مرا

4 پدر بزاد مرا بهر آن که تو کشیم وگرنه با چو تو زیبا پسر، چه کار مرا