غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 وه که سوز درونم خبری نیست ترا در غمت مردم و با من نظری نیست ترا

2 بر سر کوی تو فریاد که از راه وفا خاک ره گشتم و بر من گذری نیست ترا

3 دارم آن سر که سرم در سر و کار تو شود با من دلشده هر چند سری نیست ترا

4 دیگران گر چه دم از مهر و وفای تو زنند به وفای تو که چون من دگری نیست ترا

1 باز مدار، ای پسر، غمزه نیم خواب را تا نبرد به جادویی جان و دل خراب را

2 از پی نقل مجلست هست بر آتشم جگر چاشنیی نمی کنی گوشه این کباب را

3 از مه و مشتری چرا دست نشوید آسمان کاب بریخت روی تو چشمه آفتاب را

4 دوش به خواب گوییم در بر من نشسته ای معذرتی کنم کنون از دل و دیده خواب را

1 بی روی تو خوش کردم من تلخی هجران را با شربت دیدارت بدخو نکنم جان را

2 از بس که دل خلقی گم شد به زنخدانت خون پر شود ار کاوند آن چاه زنخدان را

3 دی شانه زدی گیسو، افتاد بسی دلها گرد آر دمی آخر دلهای پریشان را

4 در جیب وجود کس نگذاشته ای نقدی یک لطف بکن زین پس مگشای گریبان را

1 در هجر توام کار به جز آه و فغان نیست در پیش توام دان که زبانم به دهان نیست

2 بی دوست اگر خلق به جان می زید و سر هم جان و سر دوست که ما را سر آن نیست

3 سهل است اگر هر دو جهان باز گذارند از بهر نگاری که چو او در دو جهان نیست

4 ما زنده بدوییم که جان می رود از ما بر وی که به معشوقه زید منت آن نیست

1 بهار پرده برانداخت روی نیکو را نمونه گشت جهان بوستان مینو را

2 یکی در ابر بهاری نگر، ز رشته صبح چگونه می گسلد دانه های لؤلؤ را

3 سفر چگونه توان کرد در چنین وقتی ز دست چون بتوان داد روی نیکو را

4 به باغ غرقه خونست لاله، دانی چیست؟ ز تیغ کوه بریدست روزگار او را

1 گنج عشق تو نهان شد در دل ویران ما می زند زان شعله دایم آتشی در جان ما

2 ای طبیب از ما گذر، درمان درد ما مجوی تا کند جانان ما از لطف خود درمان ما

3 یوسف عهد خودی تو، ای صنم با این جمال می رسد شاهی ترا بر دلبران، سلطان ما

4 دی خرامان در چمن ناگه گذشتی لاله گفت نیست مثل آن صنوبر در همه بستان ما

1 نوشین لبی که لعلش نو کرد جام جم را هست از پیش خرابی درویش و محتشم را

2 من خاک پای مستی کانجا که ریخت جرعه لغزید پای رندان صد صاحب کرم را

3 گر در شراب عشقم از تیغ می زنی حد ای مست محتسب کش، حدیست این ستم را

4 گفتی که غم همی خور، من خود خورم و لیکن ای گنج شادمانی، اندازه ایست غم را

1 هر که زیر پیرهن بیند مرا مرده اندر کفن بیند مرا

2 خویش را من خود کسی دانم ولی یار اگر از چشم من بیند مرا

3 آرزو دارم قصاص از دست دوست تا بدانسان مرد و زن بیند مرا

4 بر سر راهش کشیدم زار زار بو که آن پیمان شکن بیند مرا

1 گم شدم در سر آن کوی، مجویید مرا او مرا کشت شدم زنده، ممویید مرا

2 عمری از گم شدنم رفت و نمی آیم باز چون چنین است، شما نیز مجویید مرا

3 بر درش مردم و آن خاک بر اعضای منست هم بدان خاک در آرید و مشویید مرا

4 عاشق و مستم و رسوایی خویشم هوس است هر چه خواهم که کنم، هیچ مگویید مرا

1 بهار آمد و سبزه نو شد به جوها عروسان بستان گشادند روها

2 گل کوزه بر شاخ می گوید اینک که کوزه ز ما و ز مستان سبوها

3 چو گشت آبها شیشه گر گفت بلبل قواریر من فضت قدروها

4 نگوید ز آزادگی هیچ سوسن چو بلبل ز مستی کند گفت و گوها