آورده ام شفیع دل زار خویش را از دهلوی غزل 60
1. آورده ام شفیع دل زار خویش را
پندی بده دو نرگس خونخوار خویش را
بشکافت غم این جان جگرخواره ما را از دهلوی غزل 61
1. بشکافت غم این جان جگرخواره ما را
یا رب، چه وبال آمده سیاره ما را
باز خدنگ شوق زد عشق در آب و خاک ما از دهلوی غزل 62
1. باز خدنگ شوق زد عشق در آب و خاک ما
نطع حریف پاک شد دامن چشم پاک ما
بس بود اینکه سوی خود راه دهی نسیم را از دهلوی غزل 63
1. بس بود اینکه سوی خود راه دهی نسیم را
چشم زد خسان مکن عارض همچو سیم را
بشکفت گل در بوستان آن غنچه خندان کجا از دهلوی غزل 64
1. بشکفت گل در بوستان آن غنچه خندان کجا
شد وقت عیش دوستان آن لاله و ریحان کجا
برو، ای باد و پیش دیگران ده جلوه بستان را از دهلوی غزل 65
1. برو، ای باد و پیش دیگران ده جلوه بستان را
مرا بگذار تا می‌بینم آن سور خرامان را
برقع برافگن، ای پری، حسن بلاانگیز را از دهلوی غزل 66
1. برقع برافگن، ای پری، حسن بلاانگیز را
تا کلک صورت بشکند این عقل رنگ آمیز را
بهر تو خلقی می کشد آخر من بدنام را از دهلوی غزل 67
1. بهر تو خلقی می کشد آخر من بدنام را
بس می نپایم، چون کنم وه این دل خودکام را
پرده عاشقان درد پرده کند چو روی را از دهلوی غزل 68
1. پرده عاشقان درد پرده کند چو روی را
هر طرفی دلی فتد شانه کند چو موی را
بسی شب با مهی بودم کجا شد آن همه شب‌ها از دهلوی غزل 69
1. بسی شب با مهی بودم کجا شد آن همه شب‌ها
کنون هم هست شب، لیکن سیاه از دود یارب‌ها
چو در چمن روی از خنده لب مبند آنجا از دهلوی غزل 70
1. چو در چمن روی از خنده لب مبند آنجا
که تا دگر نکند غنچه زهر خند آنجا
جانا، به پرسش یاد کن روزی من گم بوده را از دهلوی غزل 71
1. جانا، به پرسش یاد کن روزی من گم بوده را
آخر به رحمت باز کن آن چشم خواب آلوده را