غزلیات در دیوان اشعار امیرخسرو دهلوی

1 شناخت آنکه غم و محنت جدایی را بمیرد و نبرد سلک آشنایی را

2 به اختیار نگردد کس از عزیزان دور ولی چه چاره کنم فرقت قضایی را

3 مکن به شمع مه و مهر نسبت رخ دوست که فرقهاست بسی نور آشنایی را

4 به تیغ پاره که از تن برند و خون ریزند بدان که گریه خون می کند جدایی را

1 گذشت عمر و هنوز از تقلب و سودا نشسته ام مترصد میان خوف و رجا

2 چو خاک بر سر راه امید منتظرم کزان دیار رساند صبا نسیم وفا

3 برای کس چو نگردد فلک پی تقدیر عنان خویش گذارم به اقتضای قضا

4 میان صومعه و دیر گر چه فرقی نیست چو من به خویش نباشم، چه اختیار مرا؟

1 ای صبا، بوسه زن ز من در او را ور برنجد، لب چو شکر او را

2 چون کسی قلب بشکند که همه کس دل دهد طره دلاور او را

3 زان نمیرند کز نظاره رویش چشم پر شد غلام و چاکر او را

4 کعبه گر هست قبله همه عالم چه خبر زان شرف کبوتر او را

1 مهر بگشای لعل میگون را مست کن عاشقان مجنون را

2 رخ نمودی و جان من بردی رخ نمودی و جان من بردی

3 دل من کشته بقای تو باد چه توان کرد حکم بی چون را

4 از درونم نمی روی بیرون که گرفتی درون و بیرون را

1 الا دمعی سارعت والهوا وقد ذاب قلبی هو والنوا

2 اسیرست ازان میر خوبان دلم به دردی که هرگز ندیدم دوا

3 اذا اشرق الشمش من صدغه فنعم الهوا فی جناتی هوا

4 دلم خون شد و ناید ار باروت بر این ماجرا چشمم اینک گوا

1 بگذشت و نظر نکرد ما را بگذاشت ز صبر فرد ما را

2 با این همه شاید ار بگوید پروانه چو شمع سرد ما را!

3 ما بی خبر از نظاره بودیم جان رفت و خبر نکرد ما را

4 گر دیده به خاک در نریزد از دور بس است گرد ما را

1 ای زلف چلیپای تو، غارتگر دین‌ها وی کرده گمان دهنت، دفع یقین‌ها

2 کافر نکند با دل من آنچه تو کردی یعنی که در اسلام روا باشد از این‌ها

3 زینسان که بکشتی به شکرخنده جهانی خواهم که به دندان کشم از لعل تو کین‌ها

4 از ناصیه ما نشود خاک درش دور چون صندل بت برهمنان را ز جبین‌ها

1 ای باد، برقع برفگن آن روی آتشناک را وی دیده گر صفرا کنم آبی بزن این خاک را

2 ای دیده کز تیغ ستم ریزی همی خون دمبدم یا جان من بستان ز غم، یا جان ده این غمناک را

3 ریزی تو خون برآستان، شویم من از اشک روان کالو ده دیده چون توان آن آستان پاک را

4 زان غمزه عزم کین مکن، تاراج عقل و دین مکن تارج دین تلقین مکن، آن هندوی بی باک را

1 ای شهسوار، نرم ترک ران سمند را بین زیر پای دیده این مستمند را

2 تا مردمان ترنج نبرند و دست هم یوسف رخا، کشیده ترک ران سمند را

3 سرو بلند را نرسد دست بر سرت این دست کی رسد به تو سرو بلند را

4 پای گریزم از شکن گیسوی تو نیست می کش چنانکه خواهی اسیر کمند را

1 باز دل گم گشت در کویت من دیوانه را از کجا کردم نگاه آن شکل قلاشانه را

2 گاه گاه، ای باد، کانجاهات می افتد گذر ز آشنایان کهن یادی ده آن بیگانه را

3 هر شب از هر سوی در می آیدم در دل خیال از کدامین سو نگهدارم من این ویرانه را

4 شمع گو در جان بگیر و سینه گو ز آتش بسوز شمع از آنها نیست کو رحمت کند پروانه را