گر نظر بر چشم کافر کیش او خواهد فتاد از دهلوی غزل 643
1. گر نظر بر چشم کافر کیش او خواهد فتاد
آتشی بر عاشق بی خویش او خواهد فتاد
باز گل می آید و دل در بلا خواهد فتاد از دهلوی غزل 644
1. باز گل می آید و دل در بلا خواهد فتاد
شورشی در جان بی سامان ما خواهد فتاد
دل ز دست من برفت و آرزوی دل بماند از دهلوی غزل 645
1. دل ز دست من برفت و آرزوی دل بماند
وز من اندر هر سر کو گفتگوی دل بماند
رفتیم از چشم و در دل حسرت رویت بماند از دهلوی غزل 646
1. رفتیم از چشم و در دل حسرت رویت بماند
بر شکستی و به جانم نقش گیسویت بماند
عاشقان نقل غمت با باده احمر خورند از دهلوی غزل 647
1. عاشقان نقل غمت با باده احمر خورند
گر چه غم تلخ است، بر یاد تو چون شکر خورند
شهسوارانی که فتح قلعه دین کرده‌اند از دهلوی غزل 648
1. شهسوارانی که فتح قلعه دین کرده‌اند
التماس همت از دل‌های مسکین کرده‌اند
عاشقان تو ز تو تا صبح در خونابه اند از دهلوی غزل 649
1. عاشقان تو ز تو تا صبح در خونابه اند
گر چه بهتر مصلحت پیشت به لاغ و لابه اند
چشمها را گوی کاین ناز و کرشمه کم کنند از دهلوی غزل 650
1. چشمها را گوی کاین ناز و کرشمه کم کنند
ور نه ترسم عالمی را خسته و در هم کنند
ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد از دهلوی غزل 651
1. ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد
وز تگرگ روح پرور مالش عناب داد
دوش بوی گل مرا از آشنایی یاد داد از دهلوی غزل 652
1. دوش بوی گل مرا از آشنایی یاد داد
جان گریبان پاره کرد و خویش را بر باد داد
آن همه دعوی که اول عقل دعوی دار کرد از دهلوی غزل 653
1. آن همه دعوی که اول عقل دعوی دار کرد
دید چون رویت به عجز خویشتن اقرار کرد
یا رب، آن بالا مگر از آب حیوان ریختند از دهلوی غزل 654
1. یا رب، آن بالا مگر از آب حیوان ریختند
یا بسی جان کسان بگداختند، آن ریختند