چند ز دور بینمت، وه از امیرخسرو دهلوی غزل 620
1. چند ز دور بینمت، وه که دلم کباب شد
چند ز غصه خون خورم، وای که خونم آب شد
سال نو است و عشق نو عشرت از امیرخسرو دهلوی غزل 621
1. سال نو است و عشق نو عشرت یار من چه شد
بین که ز زاری و فغان شخص نزار من چه شد
چون ز نسیم صبحدم زلف از امیرخسرو دهلوی غزل 622
1. چون ز نسیم صبحدم زلف تو در هوا شود
سنگ بود نه آدمی، هر که نه مبتلا شود
شاه سوار من نگر مست از امیرخسرو دهلوی غزل 623
1. شاه سوار من نگر مست و خراب می رود
هر که رخ چو ماه او دید، ز تاب می رود
هر که چو تو به نیکویی از امیرخسرو دهلوی غزل 624
1. هر که چو تو به نیکویی آفت عقل و جان بود
خون هزار بی گنه ریزد و جای آن بود
زلف تو باز فتنه را رشته از امیرخسرو دهلوی غزل 625
1. زلف تو باز فتنه را رشته دراز می دهد
خط تو اهل عشق را سبق نیاز می دهد
هر که دمی به یاد آن دلبر از امیرخسرو دهلوی غزل 626
1. هر که دمی به یاد آن دلبر مه لقا زند
شاه پیاده بر درش آید و مرحبا زند
به چه کار آیدم آن دل از امیرخسرو دهلوی غزل 627
1. به چه کار آیدم آن دل که نه در کار تو آید؟
گل در آن دیده هزاران که نه بر خار تو آید
خرم آن روز که دیدار از امیرخسرو دهلوی غزل 628
1. خرم آن روز که دیدار تو پیش نظر آید
ضایع آن عمر که بی دیدن رویت به سر آید
چند گاهی دگر ار چشم از امیرخسرو دهلوی غزل 629
1. چند گاهی دگر ار چشم تو در ناز بماند
ای بسا دل که در آن طره طناز بماند
باز شب افتاد و ما را از امیرخسرو دهلوی غزل 630
1. باز شب افتاد و ما را دل همان جا شد که بود
باز جانم را همان آغاز سودا شد که بود
دوش ما بودیم و آن مهر از امیرخسرو دهلوی غزل 631
1. دوش ما بودیم و آن مهر و، شب مهتاب بود
روی او کرده ست لطفی، زلف او در تاب بود