گر دلبر من بر من آید از دهلوی غزل 596
1. گر دلبر من بر من آید
دل در بر و روح در تن آید
یاری که طریق ناز دارد از دهلوی غزل 597
1. یاری که طریق ناز دارد
گر دل ببرد، که باز دارد؟
گل رنگ نگار ما ندارد از دهلوی غزل 598
1. گل رنگ نگار ما ندارد
بوی خوش یار ما ندارد
بی یاد تو غم جهان نسوزد از دهلوی غزل 599
1. بی یاد تو غم جهان نسوزد
بی آه من آسمان نسوزد
چشمم همه روز خون تراود از دهلوی غزل 600
1. چشمم همه روز خون تراود
من دانم و دل که چون تراود
آن کیست که از خدا نترسد؟ از دهلوی غزل 601
1. آن کیست که از خدا نترسد؟
وز شست ید قضا نترسد
بیداد غم، ار دلم بگوید از دهلوی غزل 602
1. بیداد غم، ار دلم بگوید
در ماتم من فلک بموید
ناله برآید هر طرف کان بت خرامان در رسد از دهلوی غزل 603
1. ناله برآید هر طرف کان بت خرامان در رسد
فریاد بلبل خوش بود چون گل به بستان در رسد
در ره بماند این چشم تر، کان شوخ مهمان کی رسد از دهلوی غزل 604
1. در ره بماند این چشم تر، کان شوخ مهمان کی رسد
لب تشنه را خون در جگر، تا آب حیوان کی رسد
برنامد آهی از دلم، زلفت پریشان از چه شد از دهلوی غزل 605
1. برنامد آهی از دلم، زلفت پریشان از چه شد
پیشت نکردم گریه ای، لبهات خندان از چه شد
دیرینه دردی داشتم، بازم همان آغاز شد از دهلوی غزل 606
1. دیرینه دردی داشتم، بازم همان آغاز شد
بود آسمان بر خون من، با او غمت انباز شد
ما را نکردی گر حلال از لب شراب ناب خود از دهلوی غزل 607
1. ما را نکردی گر حلال از لب شراب ناب خود
باری بهل کن یک نظر وقتی در آن جلاب خود