چون مرغ سحر از غم گلزار از امیرخسرو دهلوی غزل 524
1. چون مرغ سحر از غم گلزار بنالد
از غم دل دیوانه من زار بنالد
یارم چو به خنده شکر از امیرخسرو دهلوی غزل 525
1. یارم چو به خنده شکر بسته گشاید
وای آنکه به سویش نظر بسته گشاید
جایی گذرت، ای بت چالاک، از امیرخسرو دهلوی غزل 526
1. جایی گذرت، ای بت چالاک، نیفتد
کز هر طرفی در جگری چاک نیفتد
آن را که غمی باشد و گفتن از امیرخسرو دهلوی غزل 527
1. آن را که غمی باشد و گفتن نتواند
شب تا به سحر نالد و خفتن نتواند
من سرو ندیدم که به بالای از امیرخسرو دهلوی غزل 528
1. من سرو ندیدم که به بالای تو ماند
بالای تو سروی ست که گل می شکفاند
هر کس که تقرب ز وصال از امیرخسرو دهلوی غزل 529
1. هر کس که تقرب ز وصال تو نجوید
واندر ره ادراک جمال تو نپوید
کجا بودی، بگو، ای سرو از امیرخسرو دهلوی غزل 530
1. کجا بودی، بگو، ای سرو آزاد؟
که رویت دیدم و اقبال رو داد
ندانم تا ترا در دل چه از امیرخسرو دهلوی غزل 531
1. ندانم تا ترا در دل چه افتاد؟
که دادی صحبت دیرینه از یاد
برفت آن دل که با صبر از امیرخسرو دهلوی غزل 532
1. برفت آن دل که با صبر آشنا بود
چه می گویم، نمی دانم کجا بود؟
مرا با تو که شب بیداریی از امیرخسرو دهلوی غزل 533
1. مرا با تو که شب بیداریی بود
ز تو نازی و از من زاریی بود
شکر پیش لبت شیرین نگویند از امیرخسرو دهلوی غزل 534
1. شکر پیش لبت شیرین نگویند
رخت را لاله و نسرین نگویند
سخن پیش رخش زیبا مگویید از امیرخسرو دهلوی غزل 535
1. سخن پیش رخش زیبا مگویید
حدیث لاله خود آنجا مگویید