مرا باز از طریق ساقی خود یاد می‌آید از دهلوی غزل 417
1. مرا باز از طریق ساقی خود یاد می‌آید
غم دیرینه بازم در دل ناشاد می‌آید
چه شد کان سرو سیم‌اندام سوی من نمی‌آید از دهلوی غزل 418
1. چه شد کان سرو سیم‌اندام سوی من نمی‌آید
دلم پژمرده شد بویی از آن گلشن نمی‌آید
به گل گشت چمن چون گلستان من برون آید از دهلوی غزل 419
1. به گل گشت چمن چون گلستان من برون آید
به همراهی او اشک روان من برون آید
چه فرخ ساعتی باشد که یار از در درون آید از دهلوی غزل 420
1. چه فرخ ساعتی باشد که یار از در درون آید
به گلزار خزان دیده بهار از در درون آید
مبادا کز شکار آن خیره کش یکسر درون آید از دهلوی غزل 421
1. مبادا کز شکار آن خیره کش یکسر درون آید
کز آن رخسار گردآلود شهری در جنون آید
سحرگاهان که باد از سوی گل عنبرفشان آید از دهلوی غزل 422
1. سحرگاهان که باد از سوی گل عنبرفشان آید
چو گل جامه درم کانم ز گل بوی نشان آید
مرا هر شب زدیده خون دل غلتان فرود آید از دهلوی غزل 423
1. مرا هر شب زدیده خون دل غلتان فرود آید
چه پنداری شراب عاشقی آسان فرود آید؟
که می آید چنین، یارب، مگر مه بر زمین آمد از دهلوی غزل 424
1. که می آید چنین، یارب، مگر مه بر زمین آمد
چه گرد است اینکه می خیزد که با جان همنشین آمد
پس از ماهیم دوش از وعده دیدار خواب آمد از دهلوی غزل 425
1. پس از ماهیم دوش از وعده دیدار خواب آمد
گهی برخاستم کاندر سر من آفتاب آمد
نه از نقاش چین هرگز چنین صورتگری آمد از دهلوی غزل 426
1. نه از نقاش چین هرگز چنین صورتگری آمد
نه این ناز و کرشمه از بتان آزری آمد
چه پنداری که من از عاشقی بیگانه خواهم شد از دهلوی غزل 427
1. چه پنداری که من از عاشقی بیگانه خواهم شد
ز رسوایی، اگر چه در جهان افسانه خواهم شد
به پیران سر به کوی عاشقی رندانه خواهم شد از دهلوی غزل 428
1. به پیران سر به کوی عاشقی رندانه خواهم شد
به سودای پری رویی ز سر دیوانه خواهم شد