دو زلف تو که سر اندر از امیرخسرو دهلوی غزل 405
1. دو زلف تو که سر اندر زمین رسانیده‌ست
به لاله بوی گل و یاسمین رسانیده‌ست
ای داشته به سر ز رعونت از امیرخسرو دهلوی غزل 406
1. ای داشته به سر ز رعونت کلاه کج
سر کج مکن که کج بودش جایگاه کج
توانگری به دل است، از امیرخسرو دهلوی غزل 407
1. توانگری به دل است، ای گدای با صد گنج
چو راحتی نرسانی، مشو عذاب النج
به غیر جام دمادم مجوی از امیرخسرو دهلوی غزل 408
1. به غیر جام دمادم مجوی همدم هیچ
به جز صراحی و مطرب مخواه تو هم هیچ
ای دستت از نگار سفید از امیرخسرو دهلوی غزل 409
1. ای دستت از نگار سفید و سیاه و سرخ
وی چشمت از خمار سفید و سیاه و سرخ
ز من در هجر او هردم فغان از امیرخسرو دهلوی غزل 410
1. ز من در هجر او هردم فغان زار می‌آید
خوش آن چشمی که آن هردم بر آن رخسار می‌آید
شد از عشقت دلم خون و از امیرخسرو دهلوی غزل 411
1. شد از عشقت دلم خون و جگر افگار و جان بر باد
کجا یا رب مرا این چشم خونین بر رخت افتاد
ندانم تا چه باد است از امیرخسرو دهلوی غزل 412
1. ندانم تا چه باد است این که از گلزار می‌آید
کزو بوی خوش گیسوی آن دلدار می‌آید
نگارم در گلستان رفت از امیرخسرو دهلوی غزل 413
1. نگارم در گلستان رفت و خارم پیش می‌آید
ز خارا هم کنون بر من هزاران نیش می‌آید
صبا می‌جنبد و آن مست از امیرخسرو دهلوی غزل 414
1. صبا می‌جنبد و آن مست ما را خواب می‌آید
که از دم‌های سرد من جهان بی‌تاب می‌آید
زمستان می‌رود، ایام از امیرخسرو دهلوی غزل 415
1. زمستان می‌رود، ایام گل‌ها پیش می‌آید
ز باد صبح ما را بوی آن بدکیش می‌آید
مگر غنچه ز روی یار من از امیرخسرو دهلوی غزل 416
1. مگر غنچه ز روی یار من شرمنده می‌آید؟
که با چندان نکورویی نقاب افگنده می‌آید