دو زلف تو که سر اندر زمین رسانیده‌ست از دهلوی غزل 405
1. دو زلف تو که سر اندر زمین رسانیده‌ست
به لاله بوی گل و یاسمین رسانیده‌ست
ای داشته به سر ز رعونت کلاه کج از دهلوی غزل 406
1. ای داشته به سر ز رعونت کلاه کج
سر کج مکن که کج بودش جایگاه کج
توانگری به دل است، ای گدای با صد گنج از دهلوی غزل 407
1. توانگری به دل است، ای گدای با صد گنج
چو راحتی نرسانی، مشو عذاب النج
به غیر جام دمادم مجوی همدم هیچ از دهلوی غزل 408
1. به غیر جام دمادم مجوی همدم هیچ
به جز صراحی و مطرب مخواه تو هم هیچ
ای دستت از نگار سفید و سیاه و سرخ از دهلوی غزل 409
1. ای دستت از نگار سفید و سیاه و سرخ
وی چشمت از خمار سفید و سیاه و سرخ
ز من در هجر او هردم فغان زار می‌آید از دهلوی غزل 410
1. ز من در هجر او هردم فغان زار می‌آید
خوش آن چشمی که آن هردم بر آن رخسار می‌آید
شد از عشقت دلم خون و جگر افگار و جان بر باد از دهلوی غزل 411
1. شد از عشقت دلم خون و جگر افگار و جان بر باد
کجا یا رب مرا این چشم خونین بر رخت افتاد
ندانم تا چه باد است این که از گلزار می‌آید از دهلوی غزل 412
1. ندانم تا چه باد است این که از گلزار می‌آید
کزو بوی خوش گیسوی آن دلدار می‌آید
نگارم در گلستان رفت و خارم پیش می‌آید از دهلوی غزل 413
1. نگارم در گلستان رفت و خارم پیش می‌آید
ز خارا هم کنون بر من هزاران نیش می‌آید
صبا می‌جنبد و آن مست ما را خواب می‌آید از دهلوی غزل 414
1. صبا می‌جنبد و آن مست ما را خواب می‌آید
که از دم‌های سرد من جهان بی‌تاب می‌آید
زمستان می‌رود، ایام گل‌ها پیش می‌آید از دهلوی غزل 415
1. زمستان می‌رود، ایام گل‌ها پیش می‌آید
ز باد صبح ما را بوی آن بدکیش می‌آید
مگر غنچه ز روی یار من شرمنده می‌آید؟ از دهلوی غزل 416
1. مگر غنچه ز روی یار من شرمنده می‌آید؟
که با چندان نکورویی نقاب افگنده می‌آید