این جفا کارییت که نو به نو است از دهلوی غزل 358
1. این جفا کارییت که نو به نو است
مگر این جان کشته را درو است
رخ تو نور دیده قمر است از دهلوی غزل 359
1. رخ تو نور دیده قمر است
لب تو سرخ رویی شکر است
تن پاکت که زیر پیرهن است از دهلوی غزل 360
1. تن پاکت که زیر پیرهن است
وحده لاشریک له، چه تن است
روی نیکوی تو ز مه کم نیست از دهلوی غزل 361
1. روی نیکوی تو ز مه کم نیست
جز ترا نیکویی مسلم نیست
سرو را با قد تو هستی نیست از دهلوی غزل 362
1. سرو را با قد تو هستی نیست
میلش الا به سوی پستی نیست
یار ما دل ز دوستان برداشت از دهلوی غزل 363
1. یار ما دل ز دوستان برداشت
مهر دیرینه از میان برداشت
ترک مستم که قصد ایمان داشت از دهلوی غزل 364
1. ترک مستم که قصد ایمان داشت
چشم او میل غارت جان داشت
از رخت ارغوان نمودار است از دهلوی غزل 365
1. از رخت ارغوان نمودار است
وز رخم زعفران نمودار است
ترک من دی سخن به ره می‌گفت از دهلوی غزل 366
1. ترک من دی سخن به ره می‌گفت
هرکه رویش بدید، مه می‌گفت
آنچه بر جان من ز غم رفته‌ست از دهلوی غزل 367
1. آنچه بر جان من ز غم رفته‌ست
همه از دست آن صنم رفته‌ست
گل ز رخساره تو بی آب است از دهلوی غزل 368
1. گل ز رخساره تو بی آب است
مه ز نظاره تو بیتاب است
هر که روی تو دید جان دانست از دهلوی غزل 369
1. هر که روی تو دید جان دانست
لب شیرینت، را همان دانست